نویسنده: محمد غفارنیا
شصت سواره از اشراف و بزرگان نجران به سرپرستی سه تن از کشیشان و مربیان خود به مدینه نزد رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) آمدند. این گروه وقتی به مدینه رسیدند، موقع نماز عصر بود و پیامبر خدا نماز را اقامه کرده بود. آنان نیز به رسم خود در مسجد پیامبر، به سوی مشرق نماز خواندند.
اصحاب به پیامبر گفتند: چطور اجازه می‌دهید که در مسجد شما به رسم خود به نماز بپردازند؟ حضرت فرمودند: آنها را به حال خود واگذارید.
سپس روسای هیئت با رسول خدا به محاجه و مجادله پرداختند. از جمله سوالات آنان این بود: ما را به چیز می‌خوانی؟
پیامبر فرمود: شما را به اسلام دعوت می‌کنم. بدانید که عیسی، بشری بود که می‌خورد، می‌آشامید و صحبت می‌کرد. پرسیدند: پدر عیسی که بود؟
حضرت فرمود: شما به من بگویید که پدر آدم که بود؟ آیا آدم، بنده و مخلوقی نبود که می‌خورد و می‌آشامید و ازدواج می‌کرد؟
جواب دادند: بلی.
فرمود پس پدر او که بود؟
چون ایشان نتوانستند به سخنان پیامبر جواب گویند، سکوت اختیار کردند.
در اینجا خداوند این آیه را نازل فرمود:
(إِنَّ مَثَلَ عِیسَى عِنْدَ اللَّهِ کَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ قَالَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ)
مثل عیسی نزد خدا همچو آدم است که او را از خاک آفرید؛ سپس به او فرمود: «موجود باش» او هم موجود شد. (1)
بنابراین ولادت حضرت مسیح بدون پدر، هرگز دلیل بر خدایی اونیست. (2)
با لجاجتی که مسیحیان در پذیرش اسلام ورزیدند، پیامبر آنها را به دستور خداوند به مباهله دعوت کرد و فرمود:
((ما فرزندان خود را دعوت می‌کنیم شما هم فرزندان خود را؛ ما زنان خویش را می‌خوانیم، شما هم زنان خود را؛ ما از خویشان خود دعوت می‌کنیم و شما هم خویشانتان را؛ آنگاه مباهله کرده و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار می‌دهیم. )) (3)
مسیحیان مهلت خواستند تا فردا صبح حاضر شوند؛ اما هنگامی که به منازل خود برگشتند، اسقف (پیشوای انصاری) به آنان گفت: فردا ببینید، اگر محمد با اصحاب و قوم خود به مباهله حاضر شد، با او مباهله کنید، اما اگر فرزندان و اهل بیت خود را همراه آورد مباهله نکنید؛ زیرا در این صورت او در ادعای خود صادق است.
فردا در موعد مباهله دیدند، رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) دست امیرالمؤمنین را گرفته و حسن و حسین در چپ و راست و فاطمه (سلام الله علیها) در پشت سر حضرت حاضر شدند. نصاری هم در حالی که اسقفشان را در پیش داشتند، حاضر شدند. اسقف از نام افرادی که با پیامبر بودند سوال کرد. گفتند: این که دستش را گرفته پسر عمو، داماد و محبوب‌ترین خلایق نزد اوست؛ آن دو نیز فرزندان او از علی بن ابی طالب هستند؛ آن بانو نیز دختر و عزیزترین کسان اوست.
پیامبر خدا جلو آمد و روی زانوهایش نشست. پیشوای نصاری چون چنین حالی را از پیامبر مشاهده کرد. گفت: به خدا سوگند، او برای مباهله همانند پیامبران می‌نشیند. اصحاب او گفتند: پیش برو و مباهله کن. گفت: نه، به راستی من چهره‌هایی را مشاهده می‌کنم که اگر از خدا بخواهندکوه را از مکانش برکند، خداوند می‌پذیرد. با او مباهله نکنید که هلاک می‌شوید و دیگر تا روز قیامت بر زمین نصرانی باقی نخواهد ماند.
پیامبر خدا فرمود: به خدا اگر با من ملاعنه می‌کردند، به صورت خوک و میمون مسخ می‌شدند و این صحرا پر از آتش می‌گشت و سال نمی‌گذشت که همه آنها هلاک می‌شدند.
پس از درنگی، کاروان نجران به وطن خویش بازگشت؛ اما طولی نکشید که دو نفر از سران آنها با هدیه به سوی پیامبر برگشتند و مسلمان شدند.
پی‌نوشت‌ها:
1-آل عمران/59.
2-کنزالدقایق. ج3. ص115.
3-آل عمران/61.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول
