نویسنده: محمد غفارنیا

براساس آیات (1) وروایات (2) خانه کعبه از زمان حضرت آدم (علیه السلام) وجود داشته است؛ سپس در طوفان نوح (علیه السلام) بنای آن فرو ریخته (یا به آسمان برده شده که برخی از کلمه عتیق این معنا را استفاده کرده اند). پس از آن خداوند به حضرت ابراهیم و اسماعیل (علیهما السلام) دستور داد تا آن را برای زائران مجدداً آماده سازند. (3)
حضرت ابراهیم و اسماعیل به فرمان خداوند پایه‎‌های بیت الله را بالا بردند و از خداوند نیز خواستند تا این خدمت را از ایشان بپذیرد. (4)
وقتی پایه‎‌های کعبه برافراشته شد و برای عاشقان کوی دوست آماده گردید، خداوند به حضرت ابراهیم دستور داد: به مردم اعلام کن تا پیاده و سواره، (حتی) بر مرکب‎‌های لاغر، از هر راه دور قصد خانه خدا کنند. (5)
هنگامی که ابراهیم چنین دستوری را دریافت نمود، عرض کرد: خداوندا، صدای من به گوش مردم نمی‌رسد.
خداوند فرمود: بر تو واجب است که اعلام کنی و من خودم آن را به گوش آنها می‌رسانم.
ابراهیم (علیه السلام) به محل مقام که آن روز متصل به بیت بود، آمد. از مقام چندان بالا رفت که از کوه های بلند اطراف نیز فراتر شد. انگشت در گوش گذارد و رو به سوی شرق و غرب بانگ زد:
(ایها الناس کتب علیکم الحج الی بیت العقیق فاجیبوا ربکم: ای مردم، حج خانه کعبه بر شما واجب شده است، دعوت پروردگارتان را اجابت کنید.
خداوند صدای او را به گوش همگان حتی کسانی که در پشت پدران و رحم مادران بودند، رسانید و همگی در پاسخ گفتند:
«لبیک اللهم لبیک». تمام کسانی که از آن روز تا قیامت در مراسم حج شرکت می‌کنند، در زمره کسانی هستند که آن روز دعوت ابراهیم را اجابت کرده‌اند. (6)

پی‌نوشت‌ها:

1-ابراهیم/37.
2-… فجعلها بیته الحرام ثم امر آدم و ولده ان یثنو اعطافهم نحوه: خطبه قاصعه.
3-بقره/125.
4-بقره/127.
5-حج/27.
6-نورالثقلین: ج3. ص488. باتلخیص.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول