نویسنده: محمد غفارنیا

روزی گروهی از کوفیان نزد حضرت علی بن ابی طالب (علیه السلام) بودند. آن حضرت رو به جمعیت کرده، فرمودند: شما می‌پندارید، امید بخش ترین آیه‌ای که در قرآن است، این آیه می‌باشد: (قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَهِ اللَّهِ …. )
ای کسانی که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید از رحمت خدا نومید نشوید… (1)
گفتند: آری، ما چنین می‌گوییم.
فرمود: ولی ما اهل بیت می‌گوییم: امید بخش ترین آیه قرآن این است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى) (2)، به زودی پروردگارت آن قدر به تو خواهد بخشید که خشنود شوی و مراد از این بخشش شفاعت است. سپس افزودند: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود: روز قیامت من در موقف شفاعت می‌ایستم و آن قدر شفاعت می‌کنم که خداوند می‌فرماید:
ارضیت یا محمد: آیا راضی شدی، ای محمد. من هم می‌گویم، راضی شدم، راضی شدم. (3)
در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) می‌خوانیم: یک روز رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نزد تنها دختر گرامیش فاطمه زهرا سلام الله علیه آمد؛ در حالی که بانو لباس خشنی از پشم شتر بر تن داشت و با یک دست آسیاب می‌کرد و با دست دیگرفرزندش را شیر می‌داد اشک در چشمان مبارک پیامبر حلقه زد و فرمود:
دخترم تلخی دنیا را در برابر شیرینی آخرت تحمل کن؛ زیرا خداوند به من فرموده است: (وَلَسَوْفَ یُعْطِیکَ رَبُّکَ فَتَرْضَى) (4).

پی‌نوشت‌ها:

1-زمر/53.
2-ضحی/5.
3-روح الجنان: ج12. ص110.
4-مجمع البیان: ج10. ص505؛ مناقب: ابن شهر آشوب. ج3. ص342.
منبع مقاله :
غفارنیا، محمد، (1387) 142 قصّه از قرآن: همراه با شأن نزول آیاتی از قرآن، قم: جامعه القرآن الکریم، چاپ اول