مواظبت بر حلال و حرام و کیفیت در عبادات
چیزهای عجیب و غریب از علما نقل شده که چه اندازه مواظب حلال و حرام بوده‌اند، بلکه مواظبت آنها بر مستحبات نیز بیش از ما بوده و صاحب کرامت بوده‌اند. آقایی که خود او و نیز پدرش از اهل کرامت بودند، نقل کرد که پدرش با آن کرامات و مقامات، در حال رکوع و سجود تنها سه مرتبه «سُبْحانَ الله» می‌گفت. آنها کیفیت را در عبادات ملاحظه می‌کردند، نه کمیّت را. همین جریاناتی را که در آن قرار داریم و می‌بینیم، همان علما که فقه و اصول اشتغال داشتند از پیش می‌دیدند و خبر می‌دادند، بدون اینکه اظهار کنند که ما اهل کرامت و علم غیب هستیم. آقایی می‌گفت: جماعتی بودیم، آقا امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف تشریف آوردند و امامت کردند، ولی حمد و سوره را حسابی ساده قرائت فرمودند. خدا می‌داند همین عبادت‌های ساده و مختصر اگر از اهلش صادر شود چه اثرها دارد، ولی مفصّل آن از غیر اهلش بی‌اثر است. مطلب اجلّ از آن است که با گفت‌و‌شنود، تفهیم و تفهّم شود. از خدا می‌خواهیم که لیاقت دهد تا به ما الهام شود![1]

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می فرمایند:
« مَنْ اَکَلَ الْحَلَالَ قَامَ عَلَی رَاْسِهِ مَلَکٌ یَسْتَغْفِرُ لَهُ حَتَّی یَفْرُغَ مِنْ اَکْلِهِ … اِذَا وَقَعَتِ اللُّقْمَهُ مِنْ حَرَامٍ فِی جَوْفِ الْعَبْدِ لَعَنَهُ کُلُّ مَلَکٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْاَرْضِ وَ مَا دَامَتِ اللُّقْمَهُ فِی جَوْفِهِ لَا یَنْظُرُ اللَّهُ اِلَیْهِ وَ مَنْ اَکَلَ اللُّقْمَهَ مِنَ الْحَرَامِ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ فَاِنْ تَابَ تَابَ اللَّهُ عَلَیْهِ وَ اِنْ مَاتَ فَالنَّارُ اَوْلَی بِهِ : هرکه از حلال غذا بخورد، فرشته ای بالای سر او می ایستد و تا هنگامی که دست از خوردن بکشد برایش استغفار می کند… اگر لقمه ای از حرام در شکم بنده وارد شود، تمامی فرشتگان آسمان و زمین او را لعنت می کنند و تا آن هنگام که آن لقمه داخل شکمش است خداوند به او نظر نمی کند و هر کس که لقمه حرامی بخورد غضب خدا را برای خود فراهم ساخته است؛ پس اگر توبه کند، خدا نیز به سوی او باز می گردد و اگر[در این حال] بمیرد پس اتش او را سزاوارتر است».[2]

* همچنین حضرتش (صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرموده اند:
« مَنْ اَکَلَ لُقْمَهَ حَرَامٍ لَمْ تُقْبَلْ لَهُ صَلَاهٌ اَرْبَعِینَ لَیْلَهً وَ لَمْ تُسْتَجَبْ لَهُ دَعْوَهٌ اَرْبَعِینَ صَبَاحاً وَ کُلُّ لَحْمٍ یُنْبِتُهُ الْحَرَامُ فَالنَّارُ اَوْلَی‏ بِهِ وَ اِنَّ اللُّقْمَهَ الْوَاحِدَهَ تُنْبِتُ اللَّحْمَ: کسی که لقمه حرامی بخورد، تا چهل شب نمازش قبول نمی‌شود و تا چهل صبح دعایش مستجاب نمی‌گردد و هر گوشتی که در بدن او از حرام روییده شود، به آتش جهنّم سزاوارتر است و هر یک لقمه حرام، باعث روییدن گوشت در بدن می‌شود».[3]

ــــــــــــــــ
منابع:
[1] – پایگاه اطلاع رسانی موسسه تنظیم و نشر آثار حضرت آیت الله بهجت (رض).
http://bahjat.ir/fa/content/589 به نقل از: در محضر بهجت، ج۱، ص 108
[2] – بحار الأنوار. العلامه المجلسی. تحقیق: السید إبراهیم المیانجی ، محمد الباقر البهبودی. دارالاحیاء التراث. بیروت. الطبعه الثالثه. ۱۴۰۳ – ۱۹۸۳ م. ج63. ص 314.
[3] – همان.

تبیان _ علی محمد سرلک