جابر جعفی از امام محمد باقر علیه السلام نقل می کند که فرمودند: حضرت رسول خدا (صلّی اللهُ علیه وآله وسلّم) فرمودند:
یَاْتی عَلَی الناسِ زَمانٌ یَشْکُونَ فیهِ رَبَّهُمْ قُلْتُ: وَ کَیْفَ یَشْکُونَ فیهِ رَبَّهُمْ قالَ علیه السلام: یَقُولُ الرَّجُلُ وَ اللهِ ما رَبِحْتُ شَیْئاً مُنْذُ کَذا وَ کَذا ولاآکُلُ وَ لااَشْرَبُ اِلامِنْ رَأِْس مالِی، وَیْحَکَ وَ هَلْ اَصْلُ مالِکَ وَ ذِرْوَتُهُ اِلاّ مِنْ رَبِّکَ
ترجمه حدیث:
روزگار و زمانی می آید که مردم در آن زمان از پروردگار خود شکایت می کنند. جابر می پرسد: مردم چگونه از پروردگار خود شکایت می کنند؟! حضرت فرمود: شخصی می گوید: به خدا قسم! مدتی است که سود نبرده ام و نمی خورم و نمی آشامم مگر این که این خوردن و آشامیدن من از سرمایه ام می باشد. وای بر تو! آیا این چنین نیست که سرمایه و توشه ای که جمع کرده ای، همگی از پروردگار توست؟!
شرح حدیث (از حاج آقا مجتبی تهرانی):

در این روایت جابر تعجّب کرده و حیرت می کند و از حضرت سؤال می کند: چطور می شود این­ها از خداوند شکایت می­کنند؟ البته شکایت یک وقت این طور است که تو این کار را کردی، متن این شکایت است ولی یک وقت چیزهایی مطرح می شود که به طور مستقیم شکایت نیست ولی در ارتباط با خداوند است. اینکه سود نبرده ام و دارم از سرمایه می خورم، واقعا شاید هم درست است و دروغ نمی گوید، ولی سرمایه­ ات را از کجا آوردی؟ و اینکه از آن می خوری، مگر جز این است که آن را خداوند به تو عطا فرمود؟!
انسان در تمامی حالات باید شاکر خداوند باشد و بداند همین حرفهای او شکایت از خداوند بزرگ است. این ناسپاسی باعث می شود که گره و مشکل به کار او افتاده و به چه کنم چه کنم، مبتلا و گرفتار می شود.
از پیامبر اکرم (صلّی اللهُ علیه وآله وسلّم) می پرسیدند: حالتان چطور است؟ در جواب می فرمودند: الحَمدُلله عَلی کُلِّ حال، ستایش مخصوص خداوند است در همه حالات.
شکر و سپاس قبلی عملی و زبانی باعث می شود تا خداوند مشکلات انسان را برطرف کند و هرلحظه به روزی­ها و نعمت­هایش اضافه گردد. درقرآن سوره مبارکه ابراهیم آیه 7 می فرماید: «لَئِن شَکَرتُم لَأَزیدَنَّکُم» اگر شکرگزاری کنید، نعمت شما را افزون می کنم.

منبع: وسائل الشیعه، جلد 17، باب 53، صفحه 462، نقل از سایت آقا مجتبی تهرانی