تعامل بین همسران چگونه است؟
صمیمیت واقعی بین همسران سبب بهبود قوام خانواده و رشد روحی و روانی مناسب فرزندان می شود. حال ببینیم تعامل بین همسران به چه صورت است؟

روابط جنجالی
عموما در این نوع روابط، همسران بر سر کوچک ترین و بی اهمیت ترین موضوع جنگ و جدال و دعوا راه می اندازند، آنها مکررا دعوا می کنند و پس از چند دقیقه، دعوا و نزاع خاتمه پیدا کرده؛ به هم عاشقانه ابراز علاقه می کنند، انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده. به اینها همسران جنجالی و پر آشوب می گویند، یعنی ارتباط خیلی شکننده است و با کوچک ترین حادثه ای مثل یک دست انداز بزرگ در چالش می افتند، ولی به جهت اینکه خود را حین دعوا تخلیه می کنند، بعد از دعوا خیلی راحت قربون صدقه هم می روند، معمولا اطرافیان از رفتار این همسران تعجب می کنند.

روابط اجتنابی
به نوع دیگر از روابط همسران، رابطه اجتنابی گفته می شود، یعنی بی سر و صدا و بدون اینکه کاری با هم داشته باشند در کنار هم زندگی می کنند، در مسایل طرف مقابل هم حساس نیستند و اصولا به طور مستقیم کاری به قضایای دیگری ندارند، به این جهت که می ترسند مبادا در این بین اختلافی شروع شود یا دعوایی رخ دهد، روابط این زن و شوهرها به تدریج رو به سردی می رود، زیرا از ترس اینکه مبادا اتفاقی بیفتد حرفی نمی زنند، در واقع مشکلات را درون خود نگه می دارند، و در نتیجه کم کم فاصله بین آنها بیشتر و بیشتر می شود.

روابط تصدیقی
زن و شوهرهای تصدیقی به همسرانی گفته می شود که اصولا گفتگوهای منطقی و عقلانی با هم دارند، در ارتباطاتشان احساسی و عاطفی نمی شوند و به گونه ای خیلی منطقی مثل دو همکار با هم صحبت می کنند، فرضا می گوید در فلان مورد، شما تشکر کردید ولی به گونه ای که من انتظار داشتم نبوده، اتفاقا این نوع همسران نیز روابط خیلی گرمی ندارند.
در گروه اول به دلیل اینکه هم ابراز عواطف مثبت به هم دارند و هم منفی و در واقع برون ریزی احساسی دارند، ارتباط گرم تری دارند، در واقع گروه دوم و سوم با نگاه به زندگی همسران با روابط جنجالی اظهار می دارند ای کاش ما هم دعوای آنها را داشتیم، و هم عشق ورزی های آنها را! زن و شوهرهای تصدیقی که بسیار مودبانه، متین و موقر با هم گفتگو می کنند، ولی ابراز علاقه ای به هم نمی کنند، هرگز روابط پرشوری ندارند، دسته سوم زن و شوهرهای اجتنابی هم که هیچ توجهی به نکات حساس ندارند و اصولا بین این همسران بیشتر سکوت حاکم است!!!

تعامل مناسب بین همسران چگونه باید باشد؟
اگر قرار باشد تعامل مناسبی را بین همسران در نظر بگیریم و بخواهیم ارزیابی کنیم فکر می کنید کدامیک از 3 رابطه فوق بهتر است؟
حقیقتا باید گفت در رابطه صحیح به هر کدام از این روابط تا حدی نیازمندیم، هم گفتگوی منطقی و هم اینکه هرگز در بسیاری از مسایل اشاره مستقیم نداشته باشیم؛ چرا که اشاره مستقیم از بسیاری از موارد ضرورتی ندارد. به عنوان مثال: در ارتباط با خانواده همسر، هرگز نباید اشاره کنیم که فرضا پدر و مادر تو چنین مسئله ای را دارند. در واقع این حوزه ما نیست که بخواهیم دخالتی کنیم، یعنی محفل خانواده همسر درب ورود ممنوعی دارد که اجازه ورود به آن را نداریم. مسئله خانواده هر یک از زوجین مسئله شخصی و حوزه خصوصی وی محسوب می شود که ما حق دخالت در آن را نداریم، حتی به عنوان همسر.
از طرفی هر یک از طرفین نیاز دارد عواطف مثبت و منفی خود را با امنیت بیان کند، نه اینکه همواره دعوا داشته باشیم، ولی اگر هم زمانی همسرمان خسته شد و اظهار خستگی کرد، طرف مقابل به گونه ای رفتار نکند تا احساس همسرش بلوکه شود و حق ابراز احساس منفی را داشته باشد. از طرف دیگر روابط منطقی نیز نباید منجر به این شود که در گفتگوی منطقی، جایی برای ابراز احساسات همسر نباشد.
در روابط صحیح زناشویی به همه اینها نیاز داریم به شرط اینکه هیچ یک از این روابط به شکل افراطی صورت نگیرد، وگر نه می تواند به زندگی ما آسیب برساند. . .
به عنوان مثال: هر یک از طرفین به راحتی پذیرا باشد که ممکن است همسرش زمانی حوصله وی را نداشته باشد، نه اینکه با اعتراض بیان کند حوصله من را نداری؟!
در حالی که زن و شوهر واقعی کسانی هستند که این حق را برای طرف مقابل قایل شوند که عقاید و احساسات مثبت و منفی را براحتی ابراز کند، بدون ترس از اینکه ممکن است ابراز عقاید سبب طرد وی شود. همسران باید بتوانند انتظارات خود را با امنیت کامل ابراز کنند، تا تعاملات کامل و کافی با هم داشته باشند، بدون اینکه به اصل احساسشان آسیبی برسد. در واقع فرد باید به گونه ای رفتار کند که حتی پس از شنیدن سخنان منفی، (مثل قبل از اینکه این احساسات را شنیده بود)، همسرش را دوست بدارد. در زندگی زناشویی هم باید مثل دوستی هایمان باشیم همانگونه که وقتی به راحتی به دوستمان می گوییم حوصله ام را سربردی، ولی او همانقدر ما را دوست دارد که اگر به او می گفتیم دلم برایت تنگ شده! منظور این است که همان صمیمیتی که با دوستمان داریم، در روابط با همسرمان هم پیاده کنیم، ولی متاسفانه در ارتباط زوجین به گونه ای است که «وقتی همه چیز مورد انتظار من است خوب است» ولی اگر به هر دلیلی مطابق انتظار من نبود، «چرا این احساس منفی را داری»، اصلا تو را نمی خواهم و تو را دوست ندارم و در مقابل من حق و حقوقی را نباید طلب کنی!!!
بنابراین تعامل مناسب بین زوجین ترکیبی است از گفتگوهای سازنده، منطقی و دارای امنیت برای ابراز هرگونه عواطف، ضمن اینکه مراقب باشیم به حوزه های خصوصی طرف مقابل نزدیک نشویم. در غیر این صورت، در افرادی که به هر دلیل (احیانا به دلیل مشکلات تربیتی در دوران کودکی، کم توجهی یا توجه زیاد. . . ) که این حالت ها بروز می کند، یادآوری می شود که در صورت ادامه رفتار، روابط به سردی می گراید و صمیمیت از بین می رود. عموما این افراد خیلی طبیعی می دانند که «تو باید در خدمت من باشی» در صورتی که این افراد باید بدانند روابط بین دو همسر تعاملی است که همیشه نمی تواند به میل یکی از طرفین باشد، در این رابطه انتظارات همسر شما نیز باید برآورده شود. در مواقعی هم ضرورت دارد هر یک از طرفین از خواسته خود صرف نظر کند، تا خواسته همسرش نیز برآورده شود. در صورتی که وی واقعا زیر بار نرود، فاصله ها بیشتر شده، بتدریج حس خانواده بودن و تعامل گرم داشتن از بین خواهد رفت، در چنین خانواده هایی بچه ها به شدت آسیب می بینند، و فرزندانشان به جاهایی دیگر کشیده می شوند که گرمای عاطفی را دریافت کنند. . . .
منبع: ماهنامه دنیای سلامت شماره 33