مرحوم شیخ صدوق ، طوسی ، طبرسی و برخی دیگر از بزرگان رضوان اللّه تعالی علیهم ، به نقل از نسیم – خادم امام حسن عسکری علیه السلام – حکایت کنند: هنگامی که حضرت صاحب الزّمان علیه السلام از رحم مادر به دنیا آمد، انگشت سبّابه خود را به سمت آسمان بلند نمود؛ و در همین لحظه نگهان عطسه ای کرد و سپس اظهار داشت : الحمد للّه ربّ العالمین ، و صلّی اللّه علی محمّد و آله . بعد از آن با کمال فصاحت فرمود: ظالمان و ستمگران گمان کرده اند که حجّت و ولی خداوند متعال زایل و نابود شونده است ، چنانچه به ما اجازه سخن گفتن و بیان حقایق داده شود، همانا شکّ و شُبهه از بین خواهد رفت . همچنین به نقل از نسیم خادم حکایت نمایند: یک شب پس از آن که حضرت مهدی موعود (عجّل اللّه تعالی فرجه الشرّیف) تولّد یافت ، چند روزی بعد از آن به محضر مبارک آن حضرت شرفیاب شدم ، هنگامی که نشستم عطسه کردم . حضرت در حقّ من دعای کرد و فرمود: یَرْحَمُکَ اللّهُ. من از محبّت و دعای حضرت ، بسیار خوشحال شدم . سپس به من فرمود: ای نسیم ! آیا می خواهی تو را به نتیجه و فایده عطسه آشنا سازم ؟ عرضه داشتم : بلی ، فدایت گردم .
حضرت در همان موقعیّتی که تازه به دنیا آمده بود، فرمود: هُوَ أمانٌ مِنَ الْمَوْتِ ثَلاثَهُ أیّامٍ یعنی ؛ عطسه انسان را از مرگ به مدّت سه روز در امان می دارد.
چهل داستان و چهل حدیث از امام زمان(ع)/ عبدالله صالحی