ترجمه: نیوشا میربابایی

اگرچه ممکن است زبان علائم در نگاه اول تا حدى عجیب به نظر آید ولى نوزادان قبل از آن که بتوانند سخن بگویند داراى استعدادى ویژه براى درک و دریافت مفاهیم هستند. در این دوران آنان در مقایسه با لب هایشان کنترل بیشترى بر دست هایشان دارند و اگر بتوانند علائمى را براى بیان موضوعات و اشاره به اشیا بیاموزند قادر خواهند بود به راحتى به جاى گریه کردن، در هنگام گرسنگى یا زمانى که جایشان کثیف است از این علائم براى بیان نیازهایشان استفاده کنند. «لیندا آکرى دولو»، استاد روانشناس دانشگاه کالیفرنیا در دیویس، اولین بار در سال ۱۹۸۵ به شناسایى و بررسى زبان علائم با کمک دختر کوچکش پرداخت. او بعد از سال ها تحقیقات آزمایشگاهى و تخصصى دریافته است که اغلب بچه ها قادر به یادگیرى زبان علائم و به کارگیرى آن در حدود سن یک سالگى هستند، هر چند که سن دقیق براى دستیابى به چنین توانایى اى بستگى به علاقه و استعداد فردى دارد. ولى معمولاً پس از ماه ها تمرین، کودکان قادر خواهند بود تا از این نحوه ارتباطى بهره گرفته و به آن پاسخ بدهند. والدین اغلب نگران هستند که استفاده از زبان علائم موجب طولانى تر شدن دوره رشد گویش و به سخن درآمدن نوزادان شود، اما براساس تحقیقات صورت گرفته توسط دکتر آکرى دولو آموزش زبان علائم در واقع مى تواند موجب ترقى و پیشروى هرچه بهتر روند آموزش زبان در بچه ها شود. طى یک تحقیق ۱۴۰ خانواده به صورت تصادفى انتخاب شدند عده اى از آنها مى بایست از روش زبان علائم و عده اى دیگر از روش معمول بیانى براى ارتباط با بچه ها استفاده کنند. پس از انجام آزمایشات مکرر معلوم شد کودکانى که با کمک زبان علائم آموزش دیده اند، در توانایى هاى مربوط به سخن گفتن امتیازات بیشترى کسب مى کنند و این بچه ها در ۸ سالگى در آزمون هوش به طور میانگین ۱۲ امتیاز بیشتر از سایر همسالان خود به دست مى آورند. «ماریلین دانیالز» استاد دانشگاه پنسیلوانیا و نویسنده کتاب «هماهنگى با کلمات» مى گوید: حتى براى رشد سواد شنوایى بچه نیز استفاده از روش علائم مى تواند مفید باشد. تحقیقات بر روى کودکانى که والدین آنها ناشنوا بوده اند، نشان مى دهد کودکان تحت تعلیم با این روش، در تحصیلات آکادمیک موفق تر هستند.

منبع:www.psychologytoday.com