ما ایرانیان؛ سیزده روز بعد از بهار را؛روز طبیعت نامگذاری کرده ایم و به استقبال طبیعتمان رفته و برای آن جشن می گیریم.
در این روزها با صدای باران، چمن های کوچک سبز ، خیلی آهسته از میان شکاف سنگفرش خیابان ها، لب جدول جویها و لابلای پله ها؛ سر برمی آورند. این سبزه ها هدیه ی زمین مادر هستند که از دل دانه ها بیرون آمده اند. هنوز با دنیای بیرون بیگانه هستند. می ترسند که زیر پای ما آدمها له شوند. خیلی عجیب است جشن طبیعت است اما رفتارهایمان دقیقا ضد حیات طبیعت است.

دور هم جمع می شویم تا به مناسبت حضور زیبای این هدیه های زمین مادر؛جشنی برپا کنیم اما کمر به قتل آنها می بندیم. این رفتار ما مانند این است که به جشن تولد دوستمان برویم اما هر کدام ضربه ای چاقو به بدن او  وارد کنیم و قصد جانش را داشته باشیم. این سبزهای کوچک؛ شب قبل از روز طبیعت را با دلهره به صبح می رسانند. نمی دانند تا فردا شب کدام یک شانس آورده و زنده می مانند. وقتی زیر اندازهایمان را بی توجه بر روی این سبزه ها پهن می کنیم؛ دنیایی تاریک و مخوف را به جمعیت سبزه های زیر پایمان می بخشیم. دقت کنید و قتی بعد از ظهر شاد و خرم در حالی که جشن را ترک می کنید و زیر اندازتان را بر میدارید؛ نفس چند سبزه را گرفته اید. اصلا قابل شمارش است؟
با دویدنمان بر روی این سبزهای کوچک؛ دقیقا جمعیتی به اندازه کف پاهایمان را می کشیم.
پراکندن زباله ها بر روی بدن تازه شکفته و نحیف طبیعت، قتل عام و نسل کشی محسوب می شود. یعنی اگر برخی سبزه ها به طور معجزه آسایی از این تلفات جان سالم به در ببرند؛ رفتار زشت و غیر اخلاقی ما، باقی مانده ها و حتی نسل بعدی آنها را در آینده خواهد کشت.طبیعتی که حتی تا به حال پلاستیک ندیده، اصلا نمی داند چیست؟ این دست ساخته ی بشر مانند بمبهای کشنده بر سر آنها فرود می آید. شیرابه این زباله ها در وجود نسلهای بعدی رسوخ کرده و به تدریج آنها را به نابودی می کشاند.

شاید روزی فرا رسد که این طبیعت از ترس رفتارهای وحشیانه ی ما؛دل امن زمین مادر را انتخاب کرده و به دنیای بیرون پا نگذارند. انوقت تا به حال فکر کرده اید ما انسانها چه سرنوشتی خواهیم داشت؟ دیگر طبیعتی وجود نخواهد داشت.طبیعتی که هم غذای جسممان است و هم غذای روحمان.
این را بدانیم چندیست که زمین مادر از رفتارهای فرزندانش دلش گرفته است. او هر ساله طبیعت زیبا را به ما هدیه می کند اما ما با این هدایا بدترین رفتار ها را می کنیم.

طرفداران جنبش “طراحی آرام” (Slow design) و “غذای آرام” (Slow food) در سراسر دنیا در حال فعالیت هستند تا به طراحان، راهکارهایی جهت اصلاح رفتار های زشت ما نسبت به هدایای زمین مادر و کاهش آسیب رسانی به او را  معرفی کنند.
بیاییم جشن طبیعتمان را با رفتارهای زیبا؛ زیبا تر کنیم. امسال با دقت بیشتری به سبزه های زیر پایمان دقت کنیم. ببینیم حداقل امسال می توانیم در جشن طبیعت؛ توجه بیشتری به آنها داشته باشیم

اما باید بگوییم آیین هایی که ما ایرانیان از گذشته در این روز برپا می کنیم با اصول طرفداران این جنبش هماهنگ است. مانند دور همنشینی هایمان در این روز؛ که باعث صمیمیت و تعاملات اجتماعی خانواده ها خواهد شد. شادی ها و خنده هایی که در این روز و در این دور هم نشینی ها اتفاق می افتد می تواند خود زیباترین مناظر را در محیط ها و فضاهای شهری بیافریند.  فضاهایی که سرتاسر سال؛ شاهد نگاه های سرد و غرق در روزمرگی عابرانش بوده است.
یاد آوری و اجرای بازی های سنتی و بومی خودمان مانند یک قل دو قل؛ هفت سنگ؛ تاب بازی و …؛ به چشم می خورد.بازآفرینی و معرفی عناصر فراموش  شده در فرهنگ بومی خودمان یکی از شعار های طراحان جنبش طراحی آرام می باشد. ای کاش به بهانه این آیین دیرینه؛ مسولین کشور؛ در مکانهای عمومی شهر؛ غرفه هایی جهت آموزش و اجرا ی این گونه بازی ها برپا می کردند تا به جای سرگرم شدن با بازی های مجازی و تبلت هایمان؛ با این بازی ها آشنا می شدیم.
طبیعت

پس بیاییم جشن طبیعتمان را با رفتارهای زیبا؛ زیبا تر کنیم. امسال با دقت بیشتری به سبزه های زیر پایمان دقت کنیم. ببینیم حداقل امسال می توانیم در جشن طبیعت؛ توجه بیشتری به آنها داشته باشیم. خلاقها دست به کار شوید و فهرستی از رفتارهای ناسازگار با اصول جنبش طراحی آرام را که در این روز از ما سر می زند؛ تهیه کرده و راهکارهایی برای کاهش این رفتارها معرفی کنیم و به دیگران و به خصوص مسولین ارائه دهیم. شاید ذره ای از سخاوت زمین مادرمان را جبران کنیم.

ریحانه صانعی
کارشناس ارشد طراحی صنعتی