نویسنده: بردلی هوکینز
ترجمه ی: محمدرضا بدیعی

یکی از ویژگی های برجسته ی گسترش آیین بودایی در غرب، منزلتی است که زنان معلم به خاطر نقش عمده ای که در کارهای آموزشی ایفا کرده اند، به دست آورده اند. در حالی که زنان هیچ گاه در آیین بودایی نادیده گرفته نشده بودند، ماهیت مردگرای اکثر جوامع آسیایی، یک نقش درجه ی دوم را در مسائل مذهبی برای آنان در نظر گرفته است. در غرب، قضیه چنین نیست؛ در واقع، درباره ی بسیاری از پیشگامان دانش پژوهی بودایی، مانند خانم کرولین رایس – دیویدز (1) ( 1858 – 1942 م. ) و خانم آی. بی هُرنر (2) ( 1896 – 1981 م. ) همچنان به عنوان پژوهندگانی برجسته از آنان یاد می شود. اما، در کسوت معلمان مذهبی است که زنان غربی از همه ی هوش و استعداد خود بهره جسته اند.
یک نمونه ی فوق العاده جالب از میان این زنان، جیو که نت روشی (3) ( پگی ته رزا ننسی که نت (4)، 1924 – 1996 م. ) بود. که نت روشی، که در بریتانیا به دنیا آمده بود، نخست در ترینتی کالج لندن (5) در رشته ی موسیقی به تحصیل پرداخت. وی، در حالی که به طور فزاینده ای از شیوه ی زندگی غربی ناخشنود گشته بود، درباره آیین بودایی به تحقیق پرداخت. این خانم که یکی از نخستین زنانی بود که مورد تأیید استادان ذن ژاپنی و کره ای قرار گرفت، از سوی آنان اجازه یافت تا به تدریس بپردازد. در سال 1969 م. وی به ایالات متحده رفت و صومعه ی شاستا (6) را در کالیفرنیای شمالی بنیاد نهاد. از آن زمان به بعد، سازمان وابسته به وی، نظام بودایی متفکران، صومعه ها و معبدهای دیگر بنا کرده است. وی چندین کتاب نوشته است که از میان آنها می توان از کتابهایی مانند ذن زندگی ابدی است، چگونه یک نیلوفر آبی می شکند، و یادداشت های روزانه ی سالهای سکونت در ژاپن یاد کرد.
** توضیح تصویر:
جیو که نت روشی در جامه ی رهبانیت
شخص ممکن است گمان برد که صومعه ی شاستا بایستی یک بازآفرینی از روی صومعه ای ژاپنی بوده باشد، اما قضیه چنین نیست. که نت روشی در اوایل زندگی اش به این نتیجه رسید که آیین بودایی نیازمند آن است تا با شرایط خاص دنیای غرب تطبیق داده شود. از دیدگاه وی، که در رشته ی هنر و موسیقی کلاسیک غرب تحصیل کرده بود، پرداختن به چنین کاری به این معنا بود که شکلهای غربی را برگیرد و آنها را از روح بودایی آکنده سازد.
به این دلیل است که می بینیم در صومعه ی شاستا راهبها و راهبه ها، رداهایی بر تن می کنند که به رداهایی که مقامهای مذهبی مسیحی می پوشند، شبیه اند. علاوه بر این، موسیقی دعاهای مختلف، بر اساس سرود مذهبی کلیسای کاتولیک رومی است، نه مطابق الگوهای موسیقیایی شرقی. ممکن است شخص بدرستی سؤال کند که با در نظر گرفتن این واقعیت که این راه و رسمها دیگر در میان توده های مردم متداول نیست، آیا برای وفق دادن آیین بودایی با سنتهای غرب پرداختن به چنین کارهایی صحیح است. با این همه، تلاشهای که نت روشی برای جا دادن روحانیت بودایی درون یک متن غربی سنتی، نشان دهنده ی روحیه ی پویای آیین بودایی امریکایی است، و حاکی از خط سیرهایی است برای پیشرفت در آینده.

پی‌نوشت‌ها:

1- Mrs. Caroline Rhys – Davids
2- I.B. Horner
3- Jiyu Kennett Roshi
4- Peggy Teresa Nancy Kennett
5- London,s Trinity College
6- Shasta
منبع مقاله :
هوکینز، بردلی؛ (1392)، آیین بودا، ترجمه ی محمدرضا بدیعی، تهران: نشر امیرکبیر، چاپ پنجم