حضرت لوط ـ برادر زاده ى حضرت ابراهیم(علیه السلام) ـ از سرزمین بابل (عراق امروز) و کلدان بود. قوم او اهل مداین بودند. حضرت امام باقر(علیه السّلام) فرمود: قریه ى قوم لوط که عذاب بر آن ها نازل شد، « سدوم» نام داشت.[1]آیین شان بت پرستى و فحشا در بین آن ها زیاد بود و اوّلین کسانى بودند که لواط در میان آن ها شایع شد،[2] به طورى که علنى مرتکب مى شدند و حیا نمى کردند.[3] این عمل شنیع آن چنان ترویج یافت که به عادت اجتماعى تبدیل گشت و مردان زنان را رها کرده، در کنار راه ها در کمین پسران و مردان مى نشستند. خداوند حضرت لوط را به سوى آن ها فرستاد تا به تقوى و ترک فحشا دعوت کند و از عاقبت گناه برحذر دارد; اما آن ها دعوت او را اجابت نکردند و تنها در جواب گفتند: اگر راست مى گویى براى ما عذاب الهى بیاور! و او را به اخراج از شهر تهدید کردند[4] و گفتند: آل لوط را از شهر خارج کنید! آن ها مردمى پاکدامن هستند.[5] ابوحمزه ى ثُمالى از امام باقر(علیه السلام) روایت مى کند: حضرت لوط سى سال مردم را به اطاعت خداوند و ترک فحشا دعوت کرد; اما هیچ کس دعوت او را نپذیرفت.[6]

پی نوشت ها:
[1]. میزان الحکمه، ج4، حدیث 19606.
[2]. اعراف: 7/ 80.
[3]. عنکبوت:29/ 29.
[4]. شعراء: 26/ 162-167.
[5]. نمل: 27/ 59.
[6]. المحاسن، ج 1، ص 112، حدیث 104.