آیهالله ابراهیم امینی از استادشان علامه طباطبایی(ره)، نقل می‌کنند: هنگامی که از تبریز به قصد ادامه تحصیل علوم اسلامی به سوی نجف اشرف حرکت کردم، در بین راه همواره به فکر بودم که چه درسی بخوانم، پیش چه استادی تلمذ نمایم و چه روشی را انتخاب کنم که مرضیّ خدا باشد. وقتی به نجف رسیدم، لدَیَ‌الوُرود رو کردم به قبّه و بارگاه امیرالمؤمنین(علیه السلام) و عرض کردم: «یاعلی! من برای ادامه تحصیل به محضر شما شرفیاب شده‎ام، ولی نمی‌دانم چه روشی را پیش گیرم و چه برنامه‎ای را انتخاب کنم. از شما می‌خواهم که در آن‌چه صلاح است مرا راهنمایی کنید.» منزلی اجاره کرده‎ و در آن ساکن شدم. در همان روزهای اول، قبل از این‌که در جلسه درسی شرکت کنم، ناگاه درب خانه را زدند، درب را باز کردم. دیدم یکی از علمای بزرگ، آیهالله قاضی است، سلام کردند و داخل منزل شدند. بعد از گفت‌وگویی کوتاه فرمودند: «کسی‌که به قصد تحصیل به نجف می‌آید، خوب است علاوه بر تحصیل، به فکر تهذیب و تکمیل نفس خویش نیز باشد و از نفس خود غافل نماند.»

این را فرمودند و حرکت کردند. سخنان کوتاه و با نفوذ آن عالم ربانی، چنان در دل من اثر کرد که برنامه آینده‎ام را شناختم و تا مدتی که در نجف بودم، محضر ایشان را رها نکردم و در درس اخلاقشان شرکت می‌کردم.

منبع: حوزه نت