سؤال از دو قسمت تشکیل شده است و ما هریک را جداگانه مطرح کرده و جواب می دهیم:
الف: آیا بهشت و جهنم ابدی هستند یا موقت و محدود؟
جواب: آیات فراوانی تصریح می کنند که بهشت و دوزخ جاودانه هستند از جمله آنها آیات ذیل است:
«جنات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها ابداً» (سوره تغابن، آیه 9)، و بهشت هایی که جوی هایی در آن روان است و همیشه در آن جاودانند». و پیرامون ابدی بودن اهل بهشت می فرماید: آنان را که ایمان آورده و کردار شایسته انجام داه اند در بهشتی داخل می کنند که نهرها از زیر باغ های آن روان و به اذن پروردگارشان در آن جا جاویدان خواهند ماند.[1] و اما پیرامون جهنم و ابدی بودن آن خداوند می فرماید: «واعدّلهم سعیراً خالدین فیها ابدا» (سوره احزاب، آیه 65) «و آتشی افروخته برای ایشان آماده کردیم که همیشه در آن جاودانند». (هم جهنم جاودان است، هم جهنّمیان).
ب: اگر نامحدود هستند چرا در برخی از آیات مقید شده اند؟ مانند آیه «فاما الذین شقوا ففی النار…خالدین فیها ما دامت السماوات والارض الا ما شاء ربک … و اما الذین سعدوا ففی الجنه خالدین فیها ما دامت السماوات و الارض الا ماشاء ربک عطاء غیرمجذوز».(سوره هود، آیه 108-106).
جواب: این آسمان ها و زمین که دوام آنها قید شده است، آسمان ها و زمین دنیایی نیستد بلکه آسمان ها و زمین قیامت اند و آنها ابدی هستند.

توضیح:
این دو آیه مدت اقامت اهل بهشت را در بهشت و مدت اقامت دوزخیان را در جهنم بیان می کند و می فرماید که مکث دوزخیان در جهنم و بهشتیان در بهشت دائمی و ابدی است.
کلمه خلود به معنای برائت و دوری هر چیز از فساد است و باقی ماندنش بر صفت و حالتی که دارد. و خلود در جنّت به معنای بقای اشیاء است بر حالت خود بدون این که در معرض فساد قرار گیرد. (هم چنین است خلود در جهنم) و جمله «وما دامت السماوات والارض» یک نوع تقییدی است که تأکید خلود را می رساند و معنایش این است که ایشان با دوام آسمان ها و زمین دائمند.
حال این اشکال پیش می آید و آن این است که آیات قرآنی تصریح دارد بر این که آسمان و زمین تا ابد باقی نیستند و این با خلود در آتش و بهشت که آن نیز مورد نص و تصریح آیات قرآنی است سازگاری ندارد.
از جمله آیات دسته اول که تصریح می کند بر این که آسمان و زمین رفتنی اند آیه: «ما خلقنا السماوات والارض و ما بینهما الا بالحق و اجل مسمّی (سوره احقاف، آیه 3) «ما آسمان ها و زمین را با هر چه در آنهاست جز بحق و برای مدتی معین نیافریده ایم».
و از جمله آیات دسته دوم که تصریح می کند بر این که بهشت و دوزخ جاودانه است آیات ذیل است: «جنات تجری من تحتها الانهار خالدین فیها ابداً» ( سوره تغابن، آیه 9)، «اعدلهم سعیراًً»، برای آنها آتش فروزانی آماده است. ( سوره احزاب، آیه 65).
بنابراین از دو جهت در آیه مورد بحث اشکال می شود:
الف. خلود دائمی در بهشت و دوزخ را محدود کرده است به دوام آسمان ها و زمین، با اینکه آسمان ها و زمین دائمی نیستند.
ب. خالد را ـ که ابتداء خلودش از روز قیامت شروع می شود و از آن روز، اهل دوزخ به طور دائم در دوزخ و اهل بهشت به طور دائم در بهشت به سر می برد ـ به چیزی محدود کرده است که ابتداء قیامت آخرین مدت وجود آن است و آن آسمان و زمین است که ابتداء قیامت آخرین مدت زمان وجود آنها است.
جواب: خدای متعال  در کلام خود آسمان ها و زمینی برای قیامت معرفی می کند که غیر از آسمان ها و زمین دنیاست و می فرماید: «یوم تبدّل الارض غیر الارض والسماوات و برزوا لله الواحد القهار» (سوره ابراهیم، آیه 48) «روزی که زمین به زمین دیگری عوض شود و آسمان ها نیز و همه برای خدای واحد قهّار آشکار گردند». و از اهل بهشت حکایت می کند که می گویند: «الحمدلله الذی صدقنا وعدَه واورثنا الارض تبّوءُ من الجنه حیث نشاء» (سوره زمر، آیه 74) «حمد برای خدایی است که به وعده خود وفا کرد و به ما زمین بهشت را میراث داد و …» و در تمام وعده به مؤمنین و وصف ایشان می فرماید: «لهم عقبی الدار»(سوره رعد، آیه 21) «برای ایشان خانه عاقبتی است».
پس معلوم می شود برای آخرت نیز آسمان ها و زمین است همچنان که در آن بهشت و دوزخی و برای هریک سکنه و اهلی است   خدا هم آنها را با این وصف توصیف کرده است که: «ماعندکم ینفد و ما عندالله باقٍ» (سوره نمل، آیه 96)، «آنچه نزد شماست از بین می رود و آنچه نزد خداست باقی می ماند. و به حکم این آیه آسمان و زمین اخروی از بین نمی رود.
و اگر در آیه مورد بحث بقاء بهشت و جهنم و اهل آن دو را به مدت بقاء آسمان و زمین محدود کرده از این جهت است که معنای این دو اسم (آسمان و زمین) از جهت آسمان و زمین بودن هیچ وقت از بین نمی رود. آنکه از بین می رود یک نوع آسمان و زمین است و آن آسمان و زمین دنیائی است و اما آسمان ها و زمینی که مثلاً بهشت در آنها است و به نور پروردگار روشن می شود به هیچ وجه از بین نمی رود و خلاصه جهان همواره آسمان و زمینی دارد. چیزی که هست در آخرت نظام دنیائیش را از دست می دهد. و با این وضع دیگر هیچ اشکالی باقی نمی ماند.[2]

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. معاد شناسی، سید محمد حسین تهرانی.
2. معاد در قرآن، تفسیر موضوعی قرآن، ج5، آیت الله جوادی آملی.
3. المیزان، ج1، ص 582 – 593.

پی نوشت ها:
[1]. ابراهیم/ 23.
[2] . طباطبائی، سید محمد حسین؛ تفسیر المیزان، مترجم، ناصر مکارم شیرازی، انتشارات بنیاد علمی و فکری علامه طباطبائی، چاپ دوم، ج 11، ص 37 و 34.