1- امام موسی کاظم علیه السلام:

مَا مِنْ شَیْ‏ءٍ تَرَاهُ عَیْنُکَ إِلَّا وَ فِیهِ مَوْعِظَهٌ.

چیزی نیست که چشمانت آن را بنگرد، مگر آن که در آن پند و اندرزی است.

امالی(صدوق) ص 509
2- امام على علیه السلام:

فی وَصیَّتِهِ لابنِهِ و هُو یَعِظُهُ: أحیِ قَلبَکَ بالمَوعِظَهِ؛

– در مـقام انـدرز بـه فـرزند خود-: دلت را بـا اندرز زنده گردان.

تحف العقول ص 69 – نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 392 ، نامه 31
3- امام على علیه السلام:

الْمَوَاعِظُ صِقَالُ النُّفُوسِ وَ جِلَاءُ الْقُلُوب‏

اندرزها صیقل بخش جان ها، و جلا دهنده دل هاست.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 224 ، ح 4524
4- امام على علیه السلام:

بالمَواعِظِ تَنجَلی الغَفلَهُ؛

با اندرزهاست که (پرده) غفلت کنار مى رود.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 224 ، ح 4530
5- پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:

کَفى بالمَوتِ واعِظا؛

مرگ براى اندرز گرفتن بس است.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 275 ، ح 28 – تحف العقول ص 35
6- امام على علیه السلام:

العاقِلُ مَن وَعَظَتهُ التَّجارِبُ؛

خردمند کسى است که تجربه ها او را پند دهد.

تحف العقول ص 85 – من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 388
7- امام على علیه السلام:

کَفى عِظَهً لِذَوی الألبابِ ما جَرَّبوا؛

براى خردمندان، تجربه هاى آنان پندى است کافى.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 386 ، ح 6547
8- امام على علیه السلام:

إذا أحَبَّ اللّه عَبدا وعَظَهُ بالعِبَرِ؛

هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را با عبرت ها پند دهد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 134 ، ح 3026
9- امام على علیه السلام:

مَن فَهِمَ مَواعِظَ الزَّمانِ لَم یَسکُنْ إلى حُسنِ الظَّنِّ بالأیّام؛

هرکه پندهاى زمانه را بفهمد، به روزگار خوشبین نباشد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 435 ، ح 7517
10- امام على علیه السلام:

فی صِفَهِ الدُّنیا: إنَّ الدُّنیا … دارُ مَوعِظَهٍ لِمَنِ اتَّعَظَ بِها… ذَکَّرَتهُمُ الدُّنیا  فَتَذَکَّرُوا وَ حَدَّثَتْهُمْ فَصَدَّقُوا وَ وَعَظَتْهُمْ فَاتَّعَظُوا

– در وصف دنیا- : همانا دنیا… سراى پند است براى کسى که پند گیرد… دنیا به آنان یادآورى کرد و ایشان یادآور شدند، آنان را خبر داد و ایشان تصدیق کردند، آنان را پند داد و ایشان پندش را پذیرفتند.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 493 ، حکمت 131
11- امام صادق علیه السلام:

السَّعیدُ یَتَّعِظُ بمَوعِظَهِ التَّقوى و إن کانَ یُرادُ بالمَوعِظَهِ غَیرُهُ؛

انسان سعادتمند، اندرزِ به تقوا را آویزه گوش خود مى کند، هرچند مخاطب آن اندرز کسى دیگر باشد.

کافی(ط-الاسلامیه) ج 8، ص 151، ح 132
12- امام على علیه السلام:

لِلکَیِّسِ فی کُلِّ شَیءٍ اتِّعاظٌ؛

انسان زیرک، از هر چیزى پندى مى آموزد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 404 ، ح 6826
13- امام على علیه السلام:

أَبْلَغُ الْعِظَاتِ الِاعْتِبَارُ بِمَصَارِعِ الْأَمْوَات‏

رساترین پندها، عبرت گرفتن از آرامگاه هاى مردگان است.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 471 ، ح 10764
14-امام صادق علیه السلام:

أَصْدَقَ الْقَوْلِ وَ أَبْلَغَ الْمَوْعِظَهِ وَ أَحْسَنَ الْقَصَصِ کِتَابُ اللَّه‏

راست ترین سخن و رساترین پند و بهترین داستان، کتاب خداست.

من لا یحضره الفقیه ج 4 ، ص 402 ، ح 5868 – أمالی (صدوق) ص 488
15- امام على علیه السلام:

إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ یَعِظْ أَحَداً بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآن‏

خداوند سبحان هیچ کس را به چیزى چون این قرآن اندرز نداده است.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 254 ، خطبه 176
16- امام على علیه السلام:

لا واعِظَ أبلَغُ مِن النُّصحِ؛

هیچ واعـظـى مـؤثرتر از نصیحت نیست.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 537 ، ح 9887
17- امام على علیه السلام:

مَن کانَ لَهُ فی نَفسِهِ واعِظٌ کانَ علَیهِ مِن اللّه حافِظٌ؛

هر که واعـظى درونـى داشته باشد، او را از جانب خداوند نگهبانى است.

بحار الأنوار(ط-بیروت) ج 75 ، ص 67، ح 11
18- امام سجّاد علیه السلام:

ابْنَ آدَمَ إِنَّکَ لَا تَزَالُ بِخَیْرٍ مَا کَانَ لَکَ وَاعِظٌ مِنْ نَفْسِکَ وَ مَا کَانَتِ الْمُحَاسَبَهُ مِنْ هَمِّکَ وَ مَا کَانَ الْخَوْفُ لَکَ شِعَاراً وَ الْحَذَرُ لَکَ دِثَاراً

اى فرزند آدم! تا زمانى که واعظى از درون دارى و به حسابرسى (اعمالِ خود) اهتمام مى ورزى و ترس (از خدا و کیفر الهى) جامه زیرین تو باشد و پرهیز بالاپوشت، پیوسته در خیر و صلاح خواهى بود.

تحف العقول ص 280
19-امام باقر علیه السلام:

مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظاً فَإِنَّ مَوَاعِظَ النَّاسِ لَنْ تُغْنِیَ عَنْهُ شَیْئاً.

کسى که خداوند براى او واعظى درونى قرار ندهد، موعظه هاى مردم هرگز در او سودمند نمى افتد.

تحف العقول ص 294
20- امام على علیه السلام:

الجاهِلُ لا یَرتَدِعُ، و بالمَواعِظِ لا یَنتَفِعُ؛

نادان باز نمى ایستد (هیچ نهى و بازداشتى در او اثر نمى کند) و پند و اندرزها سودش نمى دهد.

غررالحکم و دررالکلم ص 92 ، ح 1757
21- امام على علیه السلام:

مَن لَم یُعِنْهُ اللّه على نَفسِهِ لَم یَنتَفِعْ بِمَوعِظَهِ واعِظٍ؛

کسى که خدا او را بر نفسش کمک نکند، از پند هیچ پندگویى سود نبرد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 427 ، ح 7242
22- امام على علیه السلام:

بَینَکُم و بَینَ المَوعِظَهِ حِجابٌ مِن الغِرَّهِ؛

میان شما و اندرز، پرده اى از بى خبرى آویخته است.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 525 ، حکمت 282
23- پیامبر خدا صلى الله علیه و آله و سلّم:

عِظْ نَفْسَکَ فَإِنِ اتَّعَظْتَ فَعِظِ النَّاسَ وَ إِلَّا فَاسْتَحْیِ مِنِّی‏

خودت را اندرز ده. اگر از آن سود بردى، آن گاه مردم را نیز اندرز ده و گرنه از من شرم کن.

مجموعه ورام ج 1 ، ص 239
24- امام على علیه السلام:

إِنَّ الْوَعْظَ الَّذِی لَا یَمُجُّهُ سَمْعٌ وَ لَا یَعْدِلُهُ نَفْعٌ مَا سَکَتَ عَنْهُ لِسَانُ الْقَوْلِ وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانُ الْعَقْلِ.

اندرزى که هیچ گوشى آن را دور نمى اندازد و هیچ سودى با آن برابرى نمى کند، آن اندرزى است که زبانِ گفتار از آن خاموش شود و زبانِ کردار بدان گویا گردد.

عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 155 ، ح 3372
25- امام على علیه السلام:

عَوّد اُذُنَکَ حُسنَ الإستِماعِ وَ لا تُصغِ إلی ما لا یَزیدُ فی صَلاحِکَ استِماعُهُ؛

گوش خود را به خوب شنیدن عادت ده و به سخنی که به اصلاح و پاکی تو نمی افزاید گوش مسپار.

تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 215 ، ح 4211
26- امام على علیه السلام:

خادع نَفسَکَ فی العِبادَهِ وَ ارفُق بِها وَ لا تَقهَرها وَ خُذ عَفوَها وَ نَشاطَها إلّا ما کان مَکتوباً عَلَیکَ مِنَ الفَریضَهِ.

برای عبادت نفس خود را بفریب و با او ملایمت کن، با زور وادار به عبادتش نکن و در زمان فراغت و نشاطش او را به عبادت نگیر، مگر در واجباتی که باید آنها را در وقتشان به جای آوری.

نهج البلاغه(صبحی صالح) ص 460 ، نامه 69