انتظار در درجه نخست، ویژگی حیات و زندگی است. ماهیت زندگی انسان با انتظار و امید به آینده عجین شده است، به‌گونه‌ای که بدون انتظار، زندگی مفهومی ندارد و شور و نشاط لازمی برای تداوم آن نمی‌باشد. حیات حاضر و کنونی، ظرف پویایی، تلاش و حرکت به‌سوی فردا و فرداهاست، و این‌چنین پویایی و حرکتی بدون عنصر «انتظار» ممکن نیست؛ زیرا احتمال معقول بقا و پایداری و امید به تداوم حیات است که به زندگی کنونی، معنا و مفهوم می‌بخشد و پویایی و نیروی لازم برای ادامه آن را تأمین می‌کند. ازاین‌رو است که ماهیت زندگی با انتظار، پیوستی ناگسستنی دارد.
هر انسان زنده‌ای که در انتظارهای خویش، به تداوم حیات می‌اندیشد و بقای خویش را انتظار دارد، تمام حرکت و سکون خود را در راستای این انتظار و در جهت متناسب با تداوم حیات قرار می‌دهد.
لذا در روایات اسلامی می‌بینیم که انتظار فرج، از افضل اعمال امت پیامبر شمرده شده است؛ یعنی ویژگی و کارکرد عملی انتظار، در راه رسیدن به حیات است. شاید یکی از علل این‌گونه آموزش‌ها این بوده است که پیروان امام‌مهدی علیه‌السلام بکوشند تا خود را به امامشان نزدیک کنند و مانند او بیندیشند.
در حالت انتظار، بهترین شیوه پیوند و هم‌سویی و هم‌دلی با امام، نهفته است و غفلت از انتظار و معنای صحیح آن، باعث بی‌خبری و بی‌احساسی نسبت به سوزها و شورهای امام موعود است. شاید در دوران غیبت، انتظار راستین برای فرج؛ یعنی حضور امام در جامعه انسانی، نخستین راه بعیت و هم‌پیمانی با امام موعود باشد؛ زیرا انتظار، حضور در متن جریان‌ها و حوادث پیش از ظهور است و مایه یادآوری هدف‌ها و آرمان‌های امام موعود و زمینه آگاهی و هوشیاری همیشگی است و درحال انتظار‌نبودن به معنای غفلت و بی‌خبری و بی‌احساسی و بی‌تفاوتی نسبت به حوادث پیش از ظهور و اصل ظهور است.
جامعه منتظر را هر حادثه‌ای ـ هر چند عظیم و ویرانگر ـ و هر عاملی ـ هر چند بازدارنده و یأس‌آفرین ـ از تحقق هدف‌های مورد انتظار، مأیوس نمی‌کند و در راه آن هدف‌ها از پویایی و تلاش باز نمی‌دارد و جامعه‌ای این‌چنینی، همواره به امام خود اقتدا می‌کند؛ امامی که در برابر مشکلات شکننده و حوادث کوبنده قرن‌ها و عصرها، استوار و نستوه ایستاده است و ذره‌ای در اصالت راه و کار خود تردید نکرده است.
حضرت مهدی علیه‌السلام فرمود: «لأن الله معنا و لا فاقه بنا الی غیره و الحق معنا فلن یوحشنا من قعد عنا؛ چون خدا با ما است، نیازی به دیگری نیست، حقانیت با ما می‌باشد و کناره‌گیری عده‌ای از ما، هرگز سبب وحشت ما نخواهد شد».[۱]
آری؛ امام مهدی علیه‌السلام در چنین انتظاری به سر می‌برد و با چنین ایمانی در این شب یلدای زندگی، استوار و تزلزل‌ناپذیر ایستاده است و جامعه «منتظر» و امت چشم به‌راه نیز باید این ویژگی‌ها را در امام موعود و «منتظَر» خویش، نیک بشناسد و تا حد امکان مانند خود او، در انتظار باشد.
پی‌نوشت‌ها
۱. الغیبه، طوسی، ص۲۸۵، ح۲۴۵؛ احتجاج، طبرسی، ج۲، ص۲۷۸؛ بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۵۳، ص۱۷۸، ح۹.
