مقدمه:
بعد از اجرای صیغه عقد، دختر و پسر، با یکدیگر زن و شوهر می شوند و شرعا و قانونا همه آثار ازدواج بر آنها مترتب می شود و از آن زمان همه‌ مخارج زن،‌ از قبیل خوراک، پوشاک، مسکن، دارو و دکتر همه بر عهده داماد می باشد. لیکن مرسوم چنین است که زن قبل از عروسی مطالبه نفقه نمی کند و شوهر هم نمی پردازد ولی اگر مطالبه کرد باید پرداخت شود. مرد نیز در این زمان حق هر گونه تمتع مشروع را از همسرش دارد لیکن مرسوم چنین است که تمتع مخصوص زناشویی را تا شب عروسی به تاخیر می اندازند و بهتر هم همین است.[1] برای این مطلب دلایل چندی موجود می باشد که در ذیل به چند دلیل اشاره می شود:
دلایل:
دلیل اول: دوران نامزدی فرصت بسیار مناسبی است که دختر و پسر به طور دقیقی روحیات یکدیگر را بشناسند و در فرصت های مناسب از خلق و خوی همدیگر، آگاهی پیدا کنند و ببینند آیا می توانند با طرف مقابل زندگی مشترک تشکیل دهند. و اگر اینطور نباشد و مثلا به مشکلی برخوردند در این صورت جدایی در این دوران به مراتب راحت تر از زمانی است که زندگی مشترک تشکیل داده اند و یا آثار بکارت همسر در دوران عقد از بین رفته باشد که در این صورت دختر آسیب های فراوان خواهد خورد.[2] دلیل دوم: در بین عرف مردم رسم بر این است که در دوران عقد دختر و پسر با هم انس بیشتری پیدا می کنند و از طرفی از لحاظ اقتصادی دختر و پسر زمینه تامین یک زندگی مشترک را فراهم می کنند و در این میان می توانند از همدیگر تمتع های جنسی حاصل کنند، ولی این تمتعات باید به اندازه ای نباشد که آثار بکارت را از بین ببرد. از بین بردن بکارت چه با رضایت هر دو طرف چه با خواست مرد باشد، در برخی فرهنگها زشت به نظر می آید و اگر فامیل به این مطلب پی ببرند خیلی ناراحت خواهند شد.[3] دلیل سوم: اگر به صورت غیر رسمی آثار بکارت دختر از بین برود، نوعی احساس منفی برای دختر و حتی پسر دست می دهد، چون ممکن است دختر و پسری که به صورت غیر رسمی و در دوران عقد این کار را کرده اند، تحت تأثیر آن فرهنگ که ازاله بکارت را در شب زفاف برای زن و مرد شأن و منزلتی می دانند، خود را از این منزلت محروم می بینند. و این مساله خاطره ناخوشی برای دختر می شود.[4] نتیجه گیری:
با توجه به دلایل گفته شده آشکار می شود که گرچه در دوران عقد هر گونه تمتع و لذت جنسی از همسر مشروع و قانونی می باشد ولی ممکن است خانواده دختر و پسر نسبت به از بین رفتن بکارت در دوران عقد احساس خوبی نداشته باشند و آن را امری ناپسند و غیر مطلوب و خطرناک بدانند. بنابراین بهتر است این مساله به شب عروسی گذاشته شود و در دوران نامزدی از تمتعات دیگری استفاده شود تا منجر به از بین رفتن بکارت نشود. در پایان لازم به ذکر است که اگر دوران نامزدی از حد متعارف و منطقی خود که حدود چند ماه است فراتر نرود دختر و پسر این مدت کوتاه را آسانتر پرهیز کرده و دچار مشکلات از این قبیل نمی گردند.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. بهشت خانواده، دکتر سید جواد مصطفوی، انتشارات هاتف مشهد.
2. جوانان و دوران نامزدی، علی اکبر مظاهری، انتشارات پارسایان.
3. انتخاب همسر، ابراهیم امینی، شرکت چاپ و نشر بین الملل وابسته به موسسه‌ انتشارات امیر کبیر.

پی نوشت ها:
[1] . امینی، ابراهیم، انتخاب همسر، شرکت چاپ و نشر بین الملل وابسته به موسسه انتشارات امیر کبیر، چاپ هشتم، 1383، ص223.
[2] . بستان، حسین، اسلام و جامعه شناسی خانواده، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، چاپ اول، 1383، ص49،
[3] . انتخاب همسر، پیشین، ص224.
[4] . همان، ج2، ص111.