به کوشش: محمد کمالی نژاد

نام رایج:
دارچین

نام عربی:
دارصینی

نام های دیگر:
افتیمونا (یونانی)، مرسلون(سریانی)

ماهیت:
پوست درخت هندیست که رویشگاه آن جزیره سیلان و بهترین نوع آن است، تندبو، تند طعم و سرخ رنگ و شیرین می باشد. و آنچه ضخامت آن کم است قرفه و ضخیم آن را سلیخه می نامند. و طریقه اخذ آن این است که هر سال شاخه های کهنه درخت را می برند و چون شاخه های تازه روئید و بلند شد نزدیک به رسیدگی و سخت شدن آن را از طول می شکافند و چند روز می گذارند چون پوست آن به سبب تابش آفتاب جدا و پیچیده شد اخذ می نمایند.

طبیعت:
در آخر دوم گرم و خشک

افعال و خواص:
بغایت ملطف و مفتح و مفرح نَفس و منضج عفونت اخلاط و تریاق سموم حیوانی و نباتی و معدنی و حافظ قوت های نفسانی و حیوانی و طبیعی و جالی باصره و محلل ریاح و مواد بارده و مجفف رطوبات دماغی و نزلات بارده ی رطبه و امراض بارده ی دماغیه و مدر بول و حیض و مسقط جنین و مقوی باه. جهت خفقان و وحشت و وسواس و جنون و تقویت اعضای رئیسه و معده و جگر و رفع بدبوئی دهان و سرفه رطوبی و ربو و تصفیه صوت که از بلغم غلیظ باشد. برای تفتیح سدّه جگر و استسقاء و عفونت رخم ها و سموم هوام بارده از عقرب و غیره شرباً و ضماداً و حمولاً و ذروراً.
آشامیدن مطبوخ آن با سرکه و مصطکی جهت فواق رطوبی و با پوست هلیله کابلی جهت استسقای لحمی و زقی.
طلای ممضوغ آن برحشفه جهت التذاذ جماع و لطوخ آن با عسل جهت کلف و روغن آن شرباً و طلاءً جهت رعشه و ثقل سر و صداع بارد و اوجاع ارحام مفید است.

تحقیقات جدید:
مفید برای دیابت، کاهش وزن، کمک به هضم غذا، سرماخوردگی، کمک به سیستم دفاعی، تقویت حافظه، مشکلات قاعدگی، ضد اضطراب.
***

بدل:
در اصلاح ادویه، سلیخه، در باه خولنجان و در تحلیل و تلطیف و تقویت هم وزن آن ابهل و کبابه می باشد.

مضر:
مضر محرورین و مصدع و مضر مثانه و مضعف بواسیر.

مصلح:
کتیرا و اسارون

مقدار شربت:
2 تا 5 مثقال

بخشهای قابل مصرف:
پوست شاخه ها و تنه گیاه

قوت:
تا 15 سال
دارچینی به ناشتا چو خوری*** سرفه کهنه دفع خواهد کرد
هُکچه و درد گُرده و نسیان *** همه را نیز رفع خواهد کرد
حکیم یوسفی
منبع مقاله :
کمالی نژاد، محمد، (1390)؛ برگ کهن، تهران: چوگان، چاپ اول