چگونه برای کسی از خداوند متعال در خواست طول عمر کنیم؟

پاسخ

خواستن طول عمر از خداوند سبحان برای شخص دیگر, یک نوع دعا است, و بهتر است پیش از درخواست از خداوند, آداب دعا را رعایت کنیم, تا دعا و خواهش ما، مورد عنایت و استجابت قرار بگیرد. لذا مناسب است آداب دعا رعایت شود:
اول: در ابتدای دعا بسم الله الرحمن الرحیم بگوییم, زیرا رسول خدا (ص) فرموده است: (لا یرد دعاء اوًله بسم الله الرحمن الرحیم)[1] و دوم: خداوند را به بزرگی و عظمت یاد و تمجید کنیم, زیرا پیامبر اسلام (ص) فرموده: (ان” کل دعاء لا یکون قبله تمجید فهو أبتر,[2] هر دعا و خواهشی که پیش از آن خداوند تمجید نشود, چنین خواهشی ابتر و بی نتیجه خواهد بود).
سوم: بر محمد و آل محمد , درود بفرستیم , زیرا امام صادق(ع) فرموده است (لایزال الد‏‏عاء محجوبا حتی یصلی علی محمد و علی آل محمد,[3] دعا در حجاب باقی می ماند تا اینکه بر محمد و آل آن حضرت درود و صلوات فرستاده شود.)
و همچنین سایر آداب دعا را رعایت کرده و با حضور قلب و در لحظه های مهم و مناسب و بعد از دو رکعت نماز و با تضرع و اصرار و با حالت امید و یقین به استجابت از خداوند سبحان برای درازی عمر دوستان, خویشان و اقربای خویش دعا کند. و بهتر است این دعا را بخواند اللّهم صلّ على محمد و آل محمد اللّهمّ انّ رسولک الصّادق المصدّق صلواتک علیه و آله قال انّک قلت ما ترددت فى شى‏ء انا فاعله کتردّدى فى قبض روح عبدى المؤمن یکره الموت و اکره مسائته اللّهم فصلّ على محمد و آل محمد و عجّل لولیّک الفرج و العافیه و النّصر ولا تسوئنى فى نفسى ولا فى احد من احبّتى.
بار الها رحمت فرست بر محمد و آل محمد, بارالها بدرستی که رسول راستگوی و تصدیق شده تو رحمت های تو بر او آل او گفته به درستی که تو گفته ای تردید نکردم در چیزی که من کننده آنم مانند تردیدم در قبض روح بنده مؤمن خودم که بد دارد مرگ را و بد می دارم بدی او را , بارالها پس رحمت فرست بر محمد و آل محمد, و تعجیل کن برای ولی خودت و فرج و عافیت و یاوری را و بد مدار مرا برای خودم و نه در باره کسی از دوستانم .
و اگر خواهی یک یک از دوستان خود را نام ببر . چنانکه سید بن طاووس از جمیل بن درّاج روایت کرده است که امام صادق فرموده است اگر درازى عمر خود و خویشان و دوستان را بخواهى این دعا را بعد از هر نماز بخوان.[4]

پی نوشت ها:
[1]. محمدی ری شهری، محمد، میزان الحکمه، ص 183.
[2]. مجلسی، محمد باقر، بحارالانوار، ج93، ص 317، ح21.
[3]. کلینی، محمد بن یعقوب، اصول الکافی, ج2، ص491، ح1.
[4]. قمی، شیخ عباس، مفاتیح الجنان، ص 140.