شریفترین نحوه نشستن :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إنّ لکُلِّ شیءٍ شَرَفا
و إنَّ أشْرَفَ المَجالسِ ما استُقْبِلَ بهِ القِبلهُ .
هر چیزى شرافتى دارد
و شریفترین نحوه نشستن آن است که رو به قبله باشد.
( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۹/۴ )
امام صادق علیه السلام :
کانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله أکْثَرَ ما یَجلِسُ تُجاهَ القِبلهِ .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله هنگام نشستن بیشتر رو به قبله مى نشست.
( مکارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۲ )
نکاتى که باید در مجالس رعایت شود :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إذا أتى أحدُکُم مَجلسا ، فلْیَجلِسْ حیثُ ما انتهى مَجلِسُهُ .
هر گاه یکى از شما به مجلسى درمى آید، در کنار آخرین نفرى که نشسته است بنشیند.
( بحار الأنوار : ۱۶/۲۴۰ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إذا أخذ القومُ مَجالِسَهُم ،
فإنْ دعا رجُلٌ أخاهُ و أوسَعَ لَهُ فی مَجلسِهِ فلْیَأتِهِ؛
فإنَّما هِی کَرامهٌ أکْرمَهُ بها أخوه
و إنْ لَم یُوسِّعْ لَهُ أحَدٌ ، فلْیَنْظُرْ أوسَعَ مَکانٍ یَجدُهُ ، فلْیَجْلِسْ فیهِ .
هر گاه افراد مجلسى در جاى خود نشستند [و کسى وارد شد ] ،
اگر در آن میان فردى برادر تازه وارد خود را فرا خوانَد و براى او در کنار خود جا باز کند،
[این تازه وارد] باید دعوتش را بپذیرد و پهلوى او برود؛زیرا وى با این کار به او احترام گذاشته است.
ولى اگر کسى برایش جایى باز نکرد، نگاه کند هر کجا بیشتر جا بود ، همان جا بنشیند.
( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۳ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
لا تُفْحِشْ فی مَجلسِکَ ، لِکَی یَحْذَروکَ بسُوءِ خلقِکَ
و لا تَناجَ مَع رجُلٍ و أنتَ مـعَ آخـرَ .
در جایى که نشسته اى وقاحت به خرج نده ، تا مردم به دلیل اخلاق بدت از تو حذر کنند
و وقتى کسى کنار تو نشسته است ، با دیگرى در گوشى سخن مگو.
( بحار الأنوار: ۸۴/۳۵۴/۲ )
مکارم الأخلاق :
دخَلَ علَیهِ صلى الله علیه و آله رجُلٌ المسجدَ و هُو صلى الله علیه و آله جالسٌ وحْدَهُ .
فتَزَحزَحَ صلى الله علیه و آله لَهُ.
فقالَ الرّجُلُ : فی المکانِ سَعهٌ یا رسولَ اللّه ِ !
فقالَ صلى الله علیه و آله : إنَّ حقَّ المسلمِ على المسلمِ إذا رآهُ یُریدُ الجُلوسَ إلَیهِ أنْ یَتَزحْزَحَ لَهُ .
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله در مسجد تنها نشسته بود. مردى وارد شد.
پیامبر صلى الله علیه و آله براى او خود را جابجا کرد.
آن مرد گفت: اى رسول خدا ! جا که زیاد است.
پیامبر فرمود: حقّ مسلمان بر مسلمان است که چون دید مى خواهد کنار او بنشیند، خود را برایش جابجا کند.
( مکارم الأخلاق : ۱/۶۵/۶۹ )
امام على علیه السلام ـ در بیان اوصاف پیامبر صلى الله علیه و آله ـ فرمود :
و ما رُؤی مُقَدِّما رِجْلَهُ بینَ یدَیْ جَلیسٍ لَهُ قَطُّ .
هرگز دیده نشد که آن حضرت در حضور همنشین خود پایش را دراز کند
( بحار الأنوار : ۱۶/۲۳۶ )
امام باقر علیه السلام :
إذا دَخلَ أحدُکُم على أخیهِ فی رَحْلِهِ ، فلْیَقعُدْ حیثُ یأمرهُ صاحبُ الرَّحْلِ؛
فإنّ صاحبَ الرّحْلِ أعْرَفُ بِعَورَهِ بَیتِهِ مِن الدّاخلِ علیهِ .
هرگاه یکى از شما به منزل برادر خود وارد مى شود ، باید هر جا که صاحب خانه گفت همان جا بنشیند؛
چون صاحب خانه به موقعیّت خانه خود آشناتر از میهمان است.
( قرب الإسناد : ۶۹/۲۲۲ )
امام صادق علیه السلام :
کانَ رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله إذا دَخلَ مَنزلاً قَعَدَ فی أدنى المجلسِ حینَ یَدخُلُ .
پیامبر خدا هرگاه وارد منزلى مى شد در پایین ترین جاى مجلس مى نشست.
( مکارم الأخلاق : ۱/۶۶/۷۱ )
امام عسکرى علیه السلام :
مَن رَضِیَ بدُونِ الشَّرَفِ مِن المجلسِ ، لَم یَزَلِ اللّه ُ و ملائکتُهُ یُصلّونَ علَیهِ حتّى یَقومَ .
هر کس به جایى کمتر از صدر مجلس رضایت دهد و بنشیند، تا هر زمان که نشسته است، خداوند و فرشتگانش بر او درود مى فرستند.
( بحار الأنوار: ۷۸/۳۷۱/۲ )
صدر مجلس :
امام على علیه السلام :
یَجلِسُ فی صَدرِ المجلسِ إلاّ رجُلٌ فیهِ ثلاثُ خِصالٍ :
و یُجیبُ إذا سُئلَ
و یَنطِقُ إذا عَجَزَ القَومُ عن الکلامِ .
و یُشیرُ بالرّأیِ الّذی فیه صَلاحُ أهلِهِ .
فمَن لم یَکُنْ فیهِ شَیءٌ مِنهُنَّ فجَلَسَ فهُو أحْمَقُ .
فقط کسى باید در صدر مجلس بنشیند که سه ویژگى داشته باشد:
هرگاه از او پرسشى کنند پاسخ دهد
وهرگاه دیگران از سخن گفتن درماندند او سخن بگوید
و نظرى بدهد که خیر و صلاح مجلسیان در آن باشد.
هر کس این ویژگیها را نداشته باشد و در صدر مجلس بنشیند احمق است.
( بحار الأنوار: ۷۸/۳۰۴/۱ )
امام على علیه السلام :
لا تُسرِعَنَّ إلى أرْفَعِ مَوضِعٍ فی المَجلسِ ،
فإنَّ المَوضِعَ الّذی تُرفَعُ إلَیهِ خَیرٌ مِن الموضعِ الّذی تُحَطُّ عنهُ .
به سوى بالاترین جاى مجلس مشتاب؛
زیرا جایى که بالایت بکشند ، بهتر است از جایى که پایینت آورند.
(غرر الحکم : ۱۰۲۸۳ )
مجالسى که از آنها نهى شده است :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
مَن کانَ یؤمنُ باللّه ِ و الیَومِ الآخِرِ ، فلا یَجْلِسْ فی مَجلِسٍ یُسَبُّ فیه إمامٌ أو یُغتابُ فیه مسلمٌ .
إنّ اللّه یقولُ فی کتابهِ :
« و إذا رَأَیتَ الّذِینَ یَخُوضُونَ فی آیاتِنَا ، فَأعرِض عَنهُم حَتّى یَخوضُوا فِی حَدِیثٍ غَیرِهِ
وَ إِمّا یُنسِیَنَّکَ الشَّیطَانُ ، فَلا تَقْعُد بَعدَ الذِّکرى مَعَ القَومِ الظّالِمینَ» .
هر که به خدا و روز واپسین ایمان دارد نباید در مجلسى که در آن از امامى بدگویى یا از مسلمانى غیبت مى شود بنشیند.
خداوند در کتاب خود مى فرماید:
« چون بینى که در آیات ما از روى عناد گفتگو مى کنند از آنها روی گردان شو تا به سخنى جز آن بپردازند
و اگر شیطان تو را به فراموشى افکند ، چون به یادت آمد با آن مردم ستمکاره منشین » ( الأنعام : ۶۸ )
( بحار الأنوار : ۷۵/۲۴۶/۹ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
ثَمانِیَهٌ إن اُهِینوا فلا یَلوموا إلاّ أنفسَهُم···
و الجالسُ فی مجلسٍ لَیس لَهُ بأهلٍ .
هشت نفرند که اگر مورد اهانت و تحقیر قرار گرفتند، نباید کسى جز خود را سرزنش کنند :
··· و کسى که در جایى که شایسته اش نیست بنشیند.
( الخصال : ۴۱۰/۱۲ )
امام على علیه السلام :
لا تَجْلِسوا على مائدهٍ یُشرَبُ علَیها الخمرُ؛
فإنّ العبدَ لا یَدری متى یؤخَذُ .
بر سفره اى که در آن شراب نوشیده مى شود منشینید؛
زیرا بنده نمى داند که مرگش کى درمى رسد.
( بحار الأنوار : ۱۰/۹۸/۱ )
امام على علیه السلام :
إیّاکَ و الجُلوسَ فی الطُّرُقاتِ .
از نشستن در گذرگاهها بپرهیز.
( )
امام على علیه السلام :
مَن کانَ یؤمنُ باللّه ِ و الیومِ الآخِرِ ، فلا یَقومُ مکانَ رِیبهٍ .
هر که به خدا و روز واپسین ایمان دارد ، نباید در جاى شبهه انگیز بایستد.
( الکافی : ۲/ ۳۷۸/۱۰ )
امام صادق علیه السلام ـ درباره آیه « و در کتاب بر شما نازل کرد که چون شنیدید که آیاتِ خدا مورد انکار و ریشخند قرار مى گیرد···» ( النساء : ۱۴۰ ) ـ فرمود :
إنّما عنى بهذا ( إذا سمعتم ) الرّجُلَ ( الّذی ) یَجحَدُ الحقَّ و یُکذّبُ بهِ و یَقَعُ فی الأئمّهِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ . کائنا مَن کانَ .
مقصود این است که [ هرگاه شنیدید ]کسى حق را انکار و تکذیب مى کند و از امامان بد مى گوید، از نزد چنین کسى برخیز و با او همنشینى مکن . هر که مى خواهد باشد.
( الکافی : ۲/۳۷۴/۱ )
امام صادق علیه السلام :
لا یَنبغی للمؤمنِ أنْ یَجلِسَ مَجلسا یُعصى اللّه ُ فیهِ و لا یَقدِرُ على تغییرِهِ .
سزاوار نیست مؤمن در مجلسى بنشیند که در آن معصیت خداوند مى شود و او نمى تواند آن وضع را تغییر دهد.
( الکافی : ۲/۳۷۷/۸ )
امام رضا علیه السلام ـ نیز در ذیل همین آیه ـ فرمود :
إذا سَمِعْتَ الرّجُلَ یَجحَدُ الحقَّ و یُکذّبُ بهِ و یَقعُ فی أهلِهِ ، فقُمْ مِن عندِهِ و لا تُقاعِدْهُ .
هرگاه شنیدى کسى حق را انکار و تکذیب مى کند و زبان به بدگویى از اهل حق گشوده است ، از پیش او برخیز و با وى همنشینى مکن.
( بحار الأنوار : ۱۰۰/۹۶/۱ وانظر عنوان ۲۴۵ «الاستماع» )
مجلسها امانت اند :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
المَجالِسُ بالأمانهِ ، إلاّ ثلاثهَ مجالسَ :
مَجلسٌ سُفِکَ فیهِ دمٌ حرامٌ
و مجلسٌ استُحِلَّ فیهِ فَرْجٌ حرامٌ
و مجلسٌ استُحِلَّ فیهِ مالٌ حرامٌ بغیرِ حَقِّهِ .
مجلسها امانت هستند ، مگر سه مجلس :
مجلسى که در آن خونى به ناروا ریخته شود
و مجلسى که در آن زنا شود
و مجلسى که در آن مال حرام به ناروا حلال گردد.
( الأمالی للطوسی : ۵۳ / ۷۱ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
المَجالسُ بالأمانهِ و إفْشاءُ سِرِّ أخیکَ خِیانَهٌ .
فاجْتَنِبْ ذلکَ و اجْتَنِبْ مجلسَ العَشیرهِ
مجلسها امانت اند و فاش کردن راز برادرت خیانت است.
از این کار دورى کن و از نشستهاى عشیره اى بپرهیز.
( بحار الأنوار : ۷۷/۸۹/۳ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
المَجالسُ بالأمانهِ
و لا یَحِلُّ لمؤمنٍ أنْ یَأثُرَ عن مؤمنٍ ـ أو قالَ: عن أخیهِ المؤمنِ ـ قبیحا .
مجلسها امانت اند
و روا نیست که مؤمنى از مؤمن دیگر [ یا فرمود : از برادر مؤمن خود] کار ناپسندى را بازگو کند.
( الأمالی للطوسی: ۵۷۲/۱۱۸۵ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إنّما یَتَجالَسُ المُتَجالِسانِ بأمانهِ اللّه ِ
لا یَحِلُّ لأحَدِهِما أنْ یُفْشیَ على أخیهِ ما یَکْرَهُ .
وقتى دو کس با هم انجمن مى کنند ، آنچه میانشان مى گذرد ، امانت خداست
و روا نیست که یکى از آنها چیزى را که برادرش دوست ندارد به زیان او فاش سازد .
( تنبیه الخواطر:۱/۹۸ )
تشویق به حضور در مجالس ذکر خدا :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
ما قَعَدَ عدّهٌ من أهلِ الأرضِ یَذکرونَ اللّه َ ، إلاّ قَعَدَ مَعهُم عِدّهٌ مِن الملائکهِ .
هیچ گاه تعدادى از زمینیان انجمنِ ذکر خدا بر پا نمى کنند، مگر آنکه تعدادى از فرشتگان در آن انجمن مى نشینند.
( بحار الأنوار : ۹۳/ ۱۶۲/۴۲ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
المَجالِسُ ثلاثهٌ : غانِمٌ و سالِمٌ و شاحِبٌ .
فأمّا الغانمُ فالّذی یُذکَرُ اللّه ُ تعالى فیهِ
و أمّا السّالمُ فالسّاکِتُ
و أمّا الشّاحِبُ فالّذی یَخوضُ فی الباطلِ .
مجلسها سه گونه است : سودمند، سالم و پژمرده.
مجلس سودمند مجلسى است که در آن ذکر خدا شود،
محفل سالم محفل خاموش است،
و محفل پژمرده آن است که در آن به باطل پرداخته شود.
( بحار الأنوار : ۷۴/۱۸۹/۱۸ )
امام على علیه السلام :
علَیکَ بمَجالِسِ الذِّکْرِ .
بر تو باد [ شرکت در ] مجالس ذکر.
( بحار الأنوار: ۷۵/۴۶۵/۶ )
لقمان علیه السلام :
اخْتَرِ المَجالِسَ على عَینَیکَ .
فإنْ رأیتَ قوما یَذْکُرونَ اللّه َ عزّ و جلّ فاجْلِسْ معَهُم ؛
فإنّکَ إنْ تَکُ عالما یَنْفعْکَ عِلمُکَ و یَزیدونَکَ عِلما
و إنْ کُنتَ جاهلاً عَلَّموک
و لَعلَّ اللّه َ أنْ یَصِلَهُم برحمهٍ فتَعمَّکَ مَعهُم .
مجلسها را بنگر .
اگر مردمانى را دیدى که ذکر خداوند عزّ و جلّ مى گویند با آنان بنشین؛
چه اگر تو دانشمند باشى ، دانشت تو را سود مى بخشد و آنان بر دانش تو مى افزایند
و اگر از علم بى بهره باشى آنان به تو دانش مى آموزند.
شاید که خدا بر آنان رحمت آورد و رحمت او شامل تو نیز بشود.
( علل الشرائع : ۳۹۴/۹ )
امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعا ـ گفت :
و اجْعَلْنا مِن الّذینَ
اشْتَغَلوا بالذِّکرِ عنِ الشَّهواتِ
و خَالَفوا دَواعی العِزَّه بِواضِحات المَعرِفَهِ
و قَطَعوا أستارَ نارِ الشَّهَواتِ بِنَضحِ ماءِ التَّوبَهِ
و غَسَلوا أوعِیَهَ الجَهَلِ بِصَفوِ ماءِ الحَیاهِ
حتّى جالَتْ فی مَجالسِ الذِّکرِ رُطوبهُ ألْسِنَهِ الذّاکرینَ .
ما را از آنان قرار ده که
به سبب یاد تو از خواهشهاى نفسانى باز مانده اند
و به واسطه روشناییهاى معرفت با انگیزه هاى خود بزرگ بینى مخالفت ورزیدند
و با ریختن آب توبه پرده هاى آتش شهوات را دریدند
و با زلال آب زندگى ظرفهاى جهل را شستند .
چندان که رطوبت زبان ذاکران در مجالس پراکنده مى شود.
( بحار الأنوار: ۹۴/۱۲۷/۱۹ )
امام باقر علیه السلام :
الناس ثلاثهٌ : سالمٌ و غانمٌ و شاجبٌ .
فالسّالمُ الصّامتُ
و الغانمُ الذّاکرُ
و الشّاجبُ الّذی یَلْفِظُ و یَقَعُ فی النّاسِ .
مردم سه گونه اند: سالم و سود برنده و به هلاکت افتاده.
سالم آن کس است که خاموش ماند.
سود برنده آن است که ذکر خدا گوید
و به هلاکت افتاده کسى است که زبان به بدگویى از مردم گشاید.
( بحار الأنوار: ۹۳/۱۶۳/۴۳ )
امام صادق علیه السلام :پیامبر خدا صلى الله علیه و آله فرمود:
إذا رأیتُم رَوضهً من ریاضِ الجنّهِ فارْتَعوا فیها.
قیلَ : یا رسولَ اللّه ِ ! و ما رَوضهُ الجنّهِ ؟
فقالَ : مَجالِسُ المؤمنینَ .
هرگاه باغى از باغهاى بهشت دیدید، در آن گردش کنید.
عرض شد: اى پیامبر خدا! باغ بهشت چیست؟
فرمود: مجالس مؤمنان.
( مستطرفات السرائر : ۱۴۳/۷ )
امام صادق علیه السلام :
ما اجْتَمعَ قومٌ فی مَجلسٍ لَم یَذْکُروا اللّه َ و لَم یَذْکُرونا ، إلاّ کانَ ذلکَ المَجلسُ حَسْرهً علَیهِم یَومَ القیامهِ .
هرگاه عدّه اى در محفلى گرد آیند و در آن ذکر خدا و یاد ما نکنند، آن محفل در روز قیامت براى آنان مایه افسوس خواهد بود.
( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۸/۲۰ )
قرب الإسناد :امام صادق علیه السلام ـ به فضیل ـ فرمود :
تَجلِسونَ و تُحَدِّثونَ ؟
قالَ : نَعَم ، جُعِلتُ فِداکَ .
قالَ : إنَّ تلکَ المَجالِسَ اُحِبُّها .
فأحْیوا أمْرَنا ، یا فُضیلُ !
فَرَحِمَ اللّه ُ مَن أحْیا أمْرَنا.
یا فُضَیلُ !مَن ذَکَرَنا أو ذُکِرْنا عندَهُ فَخرَجَ مِن عَینِهِ مِثلُ جَناحِ الذُّبابِ غفَرَ اللّه ُ له ذُنوبَهُ
و لَو کانَ أکثرَ مِن زَبَدِ البحرِ .
آیا با هم مى نشینید و گفتگو مى کنید؟
عرض کرد : آرى . فدایت شوم .
فرمود: من این مجالس را دوست دارم .
اى فضیل ! راه ما را زنده نگه دارید .
رحمت خدا بر آن که امر ما را زنده بدارد.
اى فضیل! هر کس ذکر ما بگوید یا در حضور او ذکر ما شود و از چشمش به اندازه پر مگسى اشک درآید خداوند گناهان او را مى بخشد ،
اگر چه فزونتر از کف دریا باشد.
( قرب الإسناد : ۳۶/۱۱۷ )
امام رضا علیه السلام :
مَن جَلسَ مَجلسا یُحیا فیهِ أمرُنا ، لَم یَمُتْ قلبُهُ یَومَ تَموتُ القلوبُ .
هر کس در مجلسى که یاد و نام ما در آن زنده نگه داشته مى شود بنشیند، در آن روزى که دلها مى میرند دل او نمى میرد.
( الأمالی للصدوق : ۱۳۱/۱۱۹ )
تشویق به یاد کردن خدا ، هنگام برخاستن :
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إنّ کَفّارَهَ المَجلسِ :
سُبحانَکَ اللّهمَّ و بحَمْدِکَ لا إلهَ إلاّ أنتَ . ربِّ تُبْ علَیَّ و اغفِرْ لی .
کفّاره نشستن این است که بگویى :
سبحانک اللّهمّ و بحمدک لا إله إلاّ أنت . ربِّ تُب علىَّ و اغفر لى .
خدایا ! پاک و منزّهى تو و ستایش از آنِ توست. خدایى جز تو نیست. پروردگار من ! مرا ببخش و بیامرز .
( بحار الأنوار : ۷۵/۴۶۷/۱۷ )
پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :
إذا تَلاقَیْتُم فَتلاقوا بالتَّسلیمِ و التَّصافُحِ
و إذا تَفَرّقْتُم فتَفَرَّقوا بالاسْتِغْفارِ .
هرگاه به هم رسیدید ، سلام گویید و دست دهید
و چون از هم جدا شدید با آمرزش خواهى یکدیگر را ترک کنید.
( الأمالی للطوسی : ۲۱۵/۳۷۴ )
امام على علیه السلام :
مَن أرادَ أن یَکْتالَ بالمِکْیالِ الأوْفى فلْیَکُنْ آخِرُ قَولِهِ :
« سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلینَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ »
، فإنَّ لَهُ مِن کُلِّ مسلمٍ حسنهً .
هر کس که مى خواهد با پیمانه پُر مزد گیرد ، باید آخرین سخنش این باشد:
« سُبْحَانَ رَبِّکَ رَبِّ الْعِزَّهِ عَمَّا یَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى المُرسَلینَ وَ الحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ العالَمینَ »
« اى پروردگار عزّت و شکوه! تو پاک و منزّهى از هر توصیفى ؛ درود بر فرستادگان خدا و ستایش از آنِ خدایى است که پروردگار جهانیان است »
که براى چنین کسى، به ازاى هر مسلمان، یک حسنه منظور مى شود.
( کتاب من لا یحضره الفقیه : ۱/۳۲۵/۹۵۴ )
امام باقر علیه السلام :
مَن أرادَ أن یَکْتالَ بالمِکْیالِ الأوْفى ، فلْیَقُلْ إذا أرادَ أنْ یَقومَ مِن مَجلسِهِ:
« سبحانَ ربِّکَ ربِّ العِزّهِ عَمّا یَصِفونَ و سلامٌ على المرسَلینَ و الحَمدُ للّه ِ ربِّ العالَمینَ » .
هر که مى خواهد با پیمانه پُر مزد گیرد، باید هنگام برخاستن از جاى خود چنین بگوید:
« سبحان ربّک ربّ العزّه عمّا یصفون و سلامٌ على المرسلین و الحمد للّه ربّ العالمین ».
« اى پروردگار عزّت و شکوه! پاک و منزّهى از هر توصیفى؛ درود بر فرستادگان خدا و ستایش از آنِ خدایى است که پروردگار جهانیان است ».
( الکافی : ۲/۴۹۶/۳ )
امام صادق علیه السلام :
إنّ رسولَ اللّه ِ صلى الله علیه و آله کانَ لا یَقومُ من مَجلِسٍ ، و إنْ خَفَّ ، حتّى یَستَغْفِرَ اللّه َ عزّ و جلّ خَمْسا و عِشرینَ مَرّهً .
پیامبر خدا هرگاه از مجلسى برمى خاست، اگر چه زمانى کوتاه در آن جا نشسته بود، بیست و پنج مرتبه از خدا آمرزش مى طلبید .
( الکافی : ۲/۵۰۴/۴ )
منبع: میزان الحکمه،جلد دوم.
