شیخ جلیل محمدبن یعقوب کلینى از نوفلى نقل کرده که على بن الحسین (علیه السلام) فرمود. حضرت رسول (صلى الله علیه و آله و سلم) در بیابان به شتربانى گذشتند. مقدارى شیر از او تقاضا کردند. در پاسخ گفت آنچه در سینه شتران است اختصاص به صبحانه اهل قبیله دارد و آنچه در ظرف دوشیده ام شامگاه از آن استفاده مى کنند. آنجناب دعا کردند خداوند مال و فرزندان این مرد را زیاد کن . از او گذشته در راه به ساربان دیگرى برخوردند. از او هم درخواست شیر کردند. ساربان سینه شتران را دوشیده محتوى ظرفهاى خود را در میان ظرفهاى پیغمبر (صلى الله علیه و آله و سلم) ریخت و یک گوسفند نیز اضافه بر شیر تقدیم نمود، عرض ‍ کرد فعلا همین مقدار پیش من بود چنانچه اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم . پیغمبر (صلى الله علیه و آله و سلم) دست خویش را بلند کرده گفتند خداوندا به اندازه کفایت به این ساربان عنایت کن . همراهان عرض کردند یا رسول الله آنکه درخواست شما را رد کرد برایش دعائى کردى که ما همه آن دعا را دوست داریم ولى براى کسى که حاجت شما را برآورد از خداوند چیزى خواستید که ما دوست نداریم .
فرمود ماقل و کفى خیر مما کثر و اللهى مقدار کمى که کافى باشد در زندگى بهتر از ثروت زیادى است که انسان را به خود مشغول کند. این دعا را نیز کردند
اللهم ارزق محمدا و آل محمد الکفاف خدایا به محمد و آل او به مقدار کفایت لطف فرما.(1)
1- انوار نعمانیه ، ص 342.

منبع: آگاه شویم،حسن امیدوار،جلد هشتم.