و الذّین یمسّکون بالکتاب و اقاموا الصّلوه انّا لا نضیع اجر المصلحین.
و آنها که به کتاب (خدا) تمسّک جویند و نماز را برپا دارند (پاداش بزرگی خواهند داشت زیرا) ما پاداش مصلحان را ضایع نخواهیم کرد. «اعراف ، 170»
و این که می‌بینیم از میان فرمانهای خدا مخصوصاً روی نماز تکیه شده است به خاطر آن است که نماز واقعی پیوند انسان را با خدا چنان محکم می‌کند که در برابر هرکار و هر برنامه او را حاضر و ناظر و مراقب اعمال خویش می‌بیند و این همان است که در آیات دیگر از آن تعبیر به تأثیر نماز در دعوت به امر به معروف و نهی از منکر شده است و ارتباط این موضوع با اصلاح جامعه‌ انسانی روشنتر از آن است که نیاز به بیان داشته باشد.[1] و اگر از میان همه اجزاء دین تنها اقامه نماز را ذکر کرد برای شرافتی بود که نماز بر سایر اجزاء دین دارد، چون نماز رکن دین است، به وسیله نماز یاد خدا و خضوع در برابر او که جان همه شرایع دینی است حفظ می‌شود.[2][1] . تفسیر نمونه، ج 6، ص 435 – 436 ـ سوره‌ی اعراف، آیه‌ی 170.
[2] . المیزان، ج 8 ص 440.