1- امام صادق علیه السلام:
مَن اَحصى عَلى اَخیهِ المُؤمِنِ عَیبا لِیَعیبَهُ بِهِ یَوما ما کانَ مِن اَهلِ هذِهِ الآیَهِ قالَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ: اِنَّ الَّذینَ یُحِبّونَ اَن تَشیعَ الفِاحِشَهُ فِى الَّذینَ آمَنوا لَهُم عَذابٌ اَلیمٌ فِى الدُّنیا وَ الآخِرَهِ وَ اللّهُ یَعلَمُ وَ اَ نتُم لا تَعلَمونَ؛
هر کس درصدد عیبجویى برادر مؤمنش برآید، تا با آن روزى او را سرزنش کند، مشمول این آیه است: کسانى که دوست دارند، زشتىها در میان مردم با ایمان شیوع پیدا کند، عذاب دردناکى براى آنان در دنیا و آخرت خواهد بود و خداوند مىداند و شما نمىدانید.
(مستدرک الوسایل، ج 9، ص 110، ح 10379)
2- پیامبر صلى الله علیه و آله:
إِنَّ النّاسَ إِذا رَأَوُا الظّالِمَ فَلَم یَخُذوا عَلى یَدَیهِ أَوشَکَ أَن یَعُمَّهُمُ اللّهُ بِعِقابٍ مِنهُ؛
مردم آنگاه که ظالم را ببینند و او را باز ندارند، انتظار مىرود که خداوند همه را به عذاب خود گرفتار سازد.
(نهج الفصاحه، ح 833)
3- کیفر دلها و بدنها
امام باقر علیه السلام:
إنَّ لِلّهّ عُقلوباتٍ فی القُلوبِ وَ الأبدانِ ضَنکٌ فی المَعیشَهِ وَ وَهنٌ فی العِبادَهِ وَ ما ضُربَ عَبدٌ بِعُقوبَهٍ أعظَمَ مِن قَسوَهِ القَلبِ؛
خداوند برای دلها و بدنها کیفرهایی دارد:تنگی در معیشت، ستی در عبادت و به هیچ وجه بنده ای کیفری بزرگتر از قساوت قلب چشانده نشده است.
(بحارالانوار، ج75، ص176)
4- امام صادق علیه السلام:
ما عَذَّبَ اللهُ اُمَّهً اِلا عِندَ استِهانَتِهِم بِحُقُوقِ فُقَراءِ اِخوانِهِم؛
خداوند امتى را عذاب نخواهد کرد، مگر در وقتى که نسبت به حقوق برادران نیازمند خود سستى نمایند.
(مستدرک، ج 12، ص413)
5- امام باقر علیه السلام:
مَن کَفَّ غَضَبَهُ عن النّاس کَفَّ اللهُ عنهُ عَذابَ یومَ القِیامه؛
کسی که خشمش را از مردمان باز دارد خداوند نیز در روز قیامت عذابش را از او باز می دارد.
(جهادالنفس، ح532)
6- امام على علیه السلام:
ألا اُخبِرُکُم بالفَقیهِ حَقِّ الفَقیهِ؟ مَن لمیُرَخِّصِ الناسَ فی مَعاصِی اللّه ، ولم یُقَنِّطْهُم مِن رَحمَهِ اللّه ، ولم یُؤمِنْهُم مِن مَکرِ اللّه ، ولم یَدَعِ القرآنَ رَغبَهً عَنهُ إلى ما سِواهُ؛
آیا شما را از فقیهِ حقیقى آگاه نکنم؟ کسى که در معاصى خدا به مردم جواز ندهد و از رحمت خدا نومیدشان نکند و از مکر و عذاب خدا آسوده خاطرشان نسازد و از قرآن ، به چیز دیگر رو نکند .
(تحف العقول، ص 204)
7- پیامبر صلى الله علیه و آله:
علَیکَ بقِراءهِ القرآنِ؛ فإنّ قِراءتَهُ کَفّارهٌ للذُّنوبِ ، وسَترٌ فی النارِ ،وأمانٌ مِن العذابِ؛
بـر تـو بـاد خواندن قرآن؛ زیرا خواندن آن کفّاره گناهان است و پردهاى در برابر آتش و موجب ایمنى از عذاب.
(بحار الأنوار، ج 92،ص 17، ح 18)
8- امام رضا علیه السلام:
المَرَضُ لِلمُؤمِنِ ؛ تَطهیرٌ ورَحمَهٌ ، و لِلکافِرِ ؛ تَعذیبٌ ولَعنَهٌ ، وإنَّ المَرَضَ لایَزالُ بِالمُؤمِنِ ، حَتّى لایَکونَ عَلَیهِ ذَنبٌ؛
بیمارى براى مؤمن ، تطهیر و رحمت ، و براى کافر ، عذاب و لعنت است . بیمارى ، همدم مؤمن مىماند ، تا هنگامى که هیچ گناهى بر وى نباشد .
(ثواب الأعمال، ص 229، ح1)
9-امام صادق علیه السلام:
إنّ امـرأه عُـذِّبَتْ فی هِرّهٍ رَبَطتْها حتّى ماتَتْ عَطَشا؛
زنى به سبب آن که گربهاى را بسته بود ، تا از تشنگى مُرد ، به عذاب گرفتار آمد .
(مکارم الأخلاق، ج 1، ص 280، ح 864)
10- امام على علیه السلام:
ثَمَرَهُ الکذبِ المَهانَهُ فی الدنیا والعَذابُ فی الآخِرَهِ؛
نـتیجه دروغ ، خـوارى در دنـیا و عـذاب در آخرت است .
(غرر الحکم، ص 4640 – منتخب میزان الحکمه، ص 486)
