حدیث (1) قال الصادق علیه السلام :

لَو کانَ عِندَ اللّه  عِبادَهٌ تَعَبَّدَ بِها عِبادُهُ المُخلِصُونَ أفضَلَ مِنَ الشُّکرِ عَلى کُلِّ حالٍ لاَءطلَقَ لَفظَهُ فیهِم مِن جَمیعِ الخَلقِ بِها فَلمّا لَم یَکُن أفضَلَ مِنها خَصَّها مِن بَینِ العِباداتِ وخَصَّ أربابَها، فَقالَ تَعالى (وقَلیلٌ مِن عِبادىَ الشَّکُورُ)؛

اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شکرگزارى در همه حال بود که بندگان مخلصش با آن عبادتش کنند ، هر آینه آن کلمه را درباره همه خلقش به کار مى برد ، اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از میان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ویژه گردانید و فرمود : «واندکى از بندگان من سپاسگزارند» .

کنزالعمال، ج13، ص151، ح36472

حدیث (2) قال رسول الله صلى الله علیه و آله :

اَلطّاعِمُ الشاکِرُ لَهُ مِن الأجرِ کَأجرِ الصائمِ المُحتَسِبِ ، و المُعافَى الشاکِرُ لَهُ مِن الأجرِ کَأجرِ المُبتَلَى الصّابِرِ ، و المُعطَى الشاکِرُ لَهُ مِن الأجرِ کَأجرِ المَحرومِ القانِعِ؛

سیرِ سپاسگزار اجرش همانند روزه دارى است که براى خدا روزه مى گیرد ، تندرستِ سپاسگزار همانند آن اجرى را دارد که بیمارِ شکیبا و بخشنده سپاسگزار همان اجر را دارد که تنگدست قانع .

کنزالعمال، ج10، ص143، ح28731

حدیث (3) قال الحسین علیه السلام :

شُکرُکَ لِنِعمَهٍ سالِفَهٍ یَقتَضى نِعمَهً آنِفَهً؛

شکر تو بر نعمت گذشته، زمینه ساز نعمت آینده است.

نزهه الناظر و تنبیه الخاطر،ص80

حدیث (4) قال على علیه السلام :

أکثِر أن تَنظُرَ إلى مَن فُضِّلتَ عَلَیهِ، فإنَّ ذلِکَ مِن أبوابِ الشُّکرِ؛

به کسى که بر او برترى داده شده اى بسیار بنگر، زیرا این کار یکى از انگیزه هاى شکرگزارى است.(به ضعیف تر از خودت بسیار نگاه کن که موجب شکرگزاری ات از خداوند می گردد)

التوحید، ص 63

حدیث (5) قال الصادق علیه السلام :

ما مِن عَبدٍ أنعَمَ اللّه  عَلَیهِ نِعمَهً فَعَرَفَ أنَّها مِن عِندِ اللّه  إلاّ غَفَرَ اللّه  لَهُ قَبلَ أن یَحمَدَهُ؛

هیچ بنده اى نیست که خداوند به او نعمتى دهد و او آن را از جانب خدا بداند مگر آن که، پیش از سپاسگویى او، خداوند بیامرزدش.

نهج الفصاحه، ح 781

حدیث (6) قال الصادق علیه السلام :

أدنَى الشُّکرِ رُؤیَهُ النِّعمَهِ مِنَ اللّه  مِن غَیرِ عِلَّهٍ یَتَعَلَّقُ القَلبُ بِها دُونَ اللّه  عَز َّوَ جَلَّ والرِّضا بِما اُعطىَ و ألاّ تَعصیَهُ بِنِعمَتِهِ و تُخالِفَهُ بِشَى ءٍ مِن أمرِهِ و نَهیِهِ بِسَبَبِ نِعمَتِهِ؛

کم ترین سپاسگزارى، این است که انسان نعمت را (مستقیما) از خدا بداند و جز او علتى براى آن نداند و نیز به آنچه خداوند عطایش کرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتکب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسیله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.

التوحید، ص 127

حدیث (7) قال رسول الله صلى الله علیه و آله :

إنَّ اللّه  لَیَرضى عَنِ العَبدِ أن یَکُلَ الکلَهَ فَیَحمَدَهُ عَلَیها أو یَشرَبَ الشَّربَهَ فَیَحمَدَهُ عَلَیها؛

خداوند از بنده اى که پس از خوردن لقمه اى غذا و یا آشامیدن جرعه اى او را سپاس مى گوید، خشنود مى گردد.

نهج البلاغه، خطبه 178

حدیث (8) قال الصادق علیه السلام :

أوحَى اللّه  تَعالى إلى موسى علیه السلام یا موسى اُشکُرنى حَقَّ شُکرى فَقالَ : یا رَبِّ وَکَیفَ أشکُرُکَ حَقَّ شُکرِکَ، ولَیسَ مِن شُکرٍ أشکُرُکَ بِهِ إلاّ وأنتَ أنعَمتَ بِهِ عَلَىَّ؟! فَقالَ : یا موسى اَلنَ شَکَرتَنى حینَ عَلِمتَ أنَّ ذلِکَ مِنّى؛

خداى تعالى به موسى علیه السلام وحى فرمود که : اى موسى مرا چنان که باید شکر کن . موسى عرض کرد : پروردگارا چگونه تو را چنان که باید شکر گویم حال آن که هر شکرى که تو را مى گویم خود نعمتى است که تو به من ارزانى داشته اى؟ فرمود : اى موسى حال که دانستى توفیق آن شکر را هم من به تو داده ام ، شکر مرا ادا کرده اى .

نهج البلاغه، خطبه 91

حدیث (9) قال الرضا علیه السلام :

اِعلَمُوا أ نَّکُم لا تَشکُرونَ اللّه  تَعالى بِشَى ءٍ بَعدَ إیمانٍ بِاللّه  وبَعدَ الاِعتِرافِ بِحُقوقِ أولیاءِ اللّه  مِن آلِ مُحمّدٍ رَسولِ اللّه  صلى الله علیه و آله أحَبَّ إلَیهِ مِن مُعاوَنَتِکُم لاِءخوانِکُمُ المُؤمِنینَ عَلى دُنیاهُم؛

بدانید که بعد از ایمان به خدا و بعد از اعتراف به حقوق اولیاء اللّه  از آل محمد پیامبر خدا صلى الله علیه و آله هیچ شکرى نزد خدا خوشایندتر از این نیست که برادران مؤمن خود را در امور دنیایشان یارى رسانید .

غررالحکم، ج2، ص451، ح3260

حدیث (10) قال الجواد علیه السلام :

نِعمَهٌ لا تُشکَرُ کَسَیِّئَهٍ لا تُغفَرُ؛

نعمتى که سپاسگزارى نشود مانند گناهى است که آمرزیده نشود.

غررالحکم، ج6، ص441، ح10926

حدیث (11) امام سجاد علیه السلام :

و اَمّا حَقُّ ذِى المَعروفِ عَلَیکَ فَان تَشـکُرَهُ وَ تَذکُرَ مَعروفَهُ وَ تَـکسِبَهُ المَقالَهَ الحَسَنَهَ وَ تُخلِصُ لَهُ الدُّعاءَ فیما بَینَکَ وَ بَینَ اللّه  عَزَّوَجَلَّ، فَاِذا فَعَلتَ ذلِکَ کُنتَ قَد شَکَرتَهُ سِرّا وَ عَلانیَهً ثُمَّ اِن قَدَرتَ عَلى مُکافاتِهِ یَوما کافَیتَهُ؛

حق کسى که به تو نیکى کرده ، این است که از او تشکر کنى و نیکى اش را به زبان آورى و از او به خوبى یاد کنى و میان خود و خداى عزّوجلّ برایش خالصانه دعا کنى ، هرگاه چنین کردى بى گمان در پنهان و آشکار از او تشکر کرده اى . سپس اگر روزى توانستى نیکى او را جبران کنى ، جبران کن .

خصال، ص 568

حدیث (12) امام على علیه السلام:

زیادَهُ الشُّکرِ وَ صِلَهُ الرَّحِمِ تَزیدُ فِى العُمرِ وَ تَفسَحُ فِى الاجَلِ ؛

شکرگزارى فراوان و صله رحم، عمر را زیاد مى کنند و بر مُهلت زندگى مى افزایند.

عیون الحکم والمواعظ، ص 275، ح 4999

حدیث (13) امام على علیه السلام:

اَلعَفافُ زِینَهُ‌ الفَقرِ، وَ الشُّکرُ زِینَهُ الغِنَی.

خویشتن داری، زینت فقر است و سپاس گزاری زینت غنا و توانگری.

تحف العقول، ص 75

حدیث (14) امام على علیه السلام :

شُکرُ المُؤمِنِ یَظهَرُ فی عَمَلِهِ، شُکرُ المُنافِقِ لا یَتَجاوَزُ لِسانَهُ؛

سپاسگزارى مؤمن در کردارش آشکار مى‏شود، [امّا] سپاسگزارى منافق از زبانش فراتر نمى‏رود.

غررالحکم، ح 5661 و 5662

حدیث (15) امام حسن علیه السلام:

اَلخَیرُ الَّذِی لا شَرَّ فِیهِ، اَلشُّکرُ مَعَ النِّعمَه وَ الصَّبرُ عَلَی النّازِلَه؛

خیری که هیچ شری در آن نیست ، شکر بر نعمت و صبر بر مصیبت ناگوار است .

تحف العقول، ص 237