جایگاه مسجد، اختصاص به قشر و گروه خاصی ندارد و در طول تاریخ اسلام همواره مورد استفاده تمام اقوام و اصناف و گروه‌ها بوده است. حتی وقف مسجد نیز از وقف‌هایی است که ملکیت زمین، بنا را از دست انسان خارج می‏کند و در اصطلاح فقهی «فک الملک» می‏شود، نه «حبس الملک و تسبیل النفعه»؛ یعنی اینکه، کسی نمی‏تواند مسجد بسازد با این شرط که قوم و قبیله خودش در آن نماز بخوانند. این چنین بنایی، مسجد نیست، چراکه مسجد از آن خداست و هم از آن به طور مساوی می‏توانند استفاده کنند.
از صدر اسلام تاکنون مسجد، مورد توجه و احترام همگان بوده است و همه مردان و زنان مؤمن التزام و رفت و آمد به آن را جزء برنامه روزانه خود می‏دانسته‏اند و همراه فرزندان خود به این مکان مقدس رفت و آمد می‏کرده‏اند و از فیوضات معنوی آن بهره‏ها می‏برده‏اند.
مسجد به خاطر آداب و احکامی که دارد و تقدس مکانی ویژه‏ای که در مورد آن مطرح شده، آثار بسیاری نیز در خود دارد. اگر برای رفتن به مسجد، مستحب است با وضو حرکت کنیم، اگر در انتظار نماز بودن در مسجد عبادت محسوب می‏شود، اگر برای ورود به مسجد باید با پای راست وارد شویم، و… همه اینها باعث می‏شود اثرپذیری ما از معنویت ملکوتی مسجد بیشتر شود. خصوصاً اگر که خانواده‏ای با تمام اعضا در آن حضور داشته باشد. چراکه نشاط روحی و شادابی اخلاقی که مسجد به نمازگزارانش تحفه می‏دهد در تک تک افراد خانواده جاری می‏شود و باعث می‏شود فضای خانه و خانواده مصونیت قابل ملاحظه‏ای در برابر فتنه‏های آخرالزمان داشته باشد.
این نکته، در احادیث ما نیز مشهود است که: اذا نزلتِ الآفاتُ و العاهات وفی اهل المساجد.شاید، دغدغه اصلی خانواده‏ها در دوره ما منحرف نشدن فرزندان از راه هدایت و صراط خداست که با توجه به این روایت و روایات مشابه و حتی آیات قرآن می‏توان تصریح کرد بهترین راه و شاید تنها راه نجات از انحرافات فکری و عقیدتی، مسجدی بودن است که بهترین دوستان را می‏توان در آن یافت.
اگر در قیامت، همه خواهند گفت: «یا ویلَتی لَیتنی لم اتحذ فلاناً خلیلاً»، اهل مسجد، این را نخواهند گفت؛ چراکه به فرموده امیرالمؤمنین یکی از هشت خاصیت مسجد، برادر دینی است که ما را در راه خدا یاری برساند: اخاً مستفاداً فی الله.
اگر مشکلات جامعه ما به دلیل ناآگاهی است: «ذلک بأنهم قوم لایعقلون»، اهل مسجد از این گزند در امانند؛ چرا‌که چیزی که در مسجد بیان می‏شود علمی است که فواید فراوان دارد و به درد دنیا و آخرتمان می‏خورد: علماً مستطرفاً.
اگر از سعادت اخروی فرزندان و خودمان نگران هستیم و به اصطلاح تمام همّ و غمّمان عاقبت به خیر شدن است باز هم مسجد است که این مهم را فراهم می‏آورد: «یا ایها الذین آمنوا قوا انفسکم و اهلیکم ناراً»، چرا‌که مسجد است که انسان را اهل ایمان نگه می‏دارد: «اذا اعتاد رجل الی المسجد فاشهدوا له بالایمان».
پس می‏توان مزایای یک خانواده مسجدی را نسبت به غیرمسجدیان این‌گونه برشمرد که یک خانواده اهل مسجد، از بلاهای آخرالزمان درامانند. این بلاها هم جنبه مادی دارد و هم جنبه معنوی چرا‌که در روایت مورد بحث هم آفت مطرح شده بود و هم عاهه. آفت، بیشتر جنبه مادی را در برمی‏گیرد ولی عاهه به جنبه‏های معنوی نیز نظر دارد.
یک خانواده مسجدی از اهل‌بیت دوستان خود و دوستان فرزندشان اطمینان دارند و نگرانی ندارند. یک خانواده اهل مسجد از ناآگاهی‏هایی که باعث انحراف می‏شود، رنج نمی‏برد.
امید است از اهل مسجد باشیم و از گزند ابتلائات آخرالزمان مصون بمانیم.