اولاً: سن بلوغ در احکام شرعیه هفت سالگی است نه در امور عقلیه، ایمان بخدا و یگانگی او و تصدیق رسالت از امور عقلی است نه از تکالیف شرعی.
ثانیاً: فزونی قوه ممیزه و عقل آدمی در سنین بالا کلیت ندارد و چه بسا کسی در سالهای اولیه عمر، عقل و منطقش قوی تر از کسی باشد که در سنین چهل و یا پنجاه سالگی بسر می برد.
ثالثاً: ایمان علی (ع) مانند ایمان دیگران نبوده است، زیرا ایمان او از فطرت سرچشمه می گرفت در صورتی که ایمان دیگران از کفر به ایمان بوده است و آن حضرت پیش از بعثت نبوی فطرهً، موحد بود، چنانکه خود آن جناب در نهج البلاغه می فرماید (فانی ولدت علی الفطره و سبقت الی الایمان و الهجره[1]) من بر فطرت توحید ولادت یافتم و به ایمان و هجرت با رسول خدا بر دیگران سبقت گرفتم).
رابعاً: قول و فعل پیغمبر حجت می باشد، زیرا که خداوند درباره آن حضرت می فرماید پیغمبر از روی هوی و هوس سخن نمی گوید، بلکه هر چه می گوید از جانب وحی است.
بنابراین اگر ایمان از روی تقلید و کودکانه بود نبی اکرم به او می فرمود یا علی تو هنوز کودکی و به حد بلوغ و تکلیف نرسیده ای در صورتی که نه تنها چنین حرفی را نزد، بلکه ایمانش را پذیرفت و وارث بودن و خلافت او را نیز صریحاً به عموم حاضرین گوشزد نمود[2].
همچنین علی (ع) در آن روز از لحاظ قدرت جسمی و رشد فکری به حدی رسیده بود که برای هر کاری شایستگی داشت، لذا این کودک هیچ گاه با کودکان دیگر انس نگرفت و در جرگه آنان وارد نشد و به بازی با آنها نپرداخت، بلکه از همان اول دست پیمان خدمت و فداکاری به سوی رسول خدا دراز کرد و در تمام مراحل زندگی، مونس پیغمبر بود.
خود حضرت می فرماید: «لما یقاس بال محمد من هذه الامه احد[3]»; هیچ فردی از افراد این امت با خاندان پیغمبر مقایسه نمی شود.
ائمه از اول تولد تا پایان زندگی معصوم هستند. روایات زیادی داریم که پیغمبر فرموده علی در قول و فعل معصوم و از خطا و معصیت مصون است و از طرف دیگر می دانیم علی (ع) دومین شخصیت عالم هستی است، وقتی حضرت یحیی که یکی از پیامبران بزرگ الهی است در کودکی به مقام نبوت رسیده، خداوند آنچنان عقل روشن و درایتی به او داد که شایسته پذیرش این منصب شد. یا در رابطه با حضرت عیسی در سوره مریم آیه 12 آمده: ما فرمان نبوت و عقل و هوش و درایت را در کودکی به او دادیم که در ابتدای تولد گفت من بنده خدایم او کتاب آسمانی به من مرحمت کرد و مرا پیامبر قرار داد.
یا امام جواد در سن 7 سالگی به امامت رسید و رهبری و زعامت امت اسلامی را بدست گرفت[4]. وهمچنین امام هادی و امام زمان در کودکی به امامت و رهبری رسیده اند، پس چه مانع دارد امام علی (ع) در کودکی با بصیرت و بینش کامل به پیامبر اسلام ایمان بیاورد، کسی که پیامبر فرموده: علی (ع) همیشه با حق است و حق و قرآن همیشه با او است تا قیامت از حق جدا نمی شود.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1ـ تفسر نمونه ج13، بحث ذیل آیات 12 و 30 سوره مریم.
2ـ شیعه در اسلام، ص 26.
3ـ علی کیست؟ فضل الله کمپانی، ص 20 به بعد.
4ـ شبهای پیشاور، نوشته سلطان الواعظین شیرازی.

پی نوشت ها:
[1]ـ نهج البلاغه، خطبه 57.
[2]ـ منهاج البراعه شرح نهج البلاغه، جلد 8، صفحات 268 به بعد تا 290، و تاریخ طبری، بیروت، دار المعرفه، 1407 هـ . ق، ج19، ص74.
[3]ـ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، دار احیاء الکتب العربیه، چاپ دوم، 1385 ق، ج1، ص140.
[4]ـ از شیعه در اسلام، ص26 و تفسیر نمونه جلد 13، آیات 12 و 30 سوره مریم.