مرحوم سلطان الواعظین شیرازی در کتاب گرانقدر شب‎های پیشاور می‎نویسد:
یکی از دانشمندان اهل سنّت از من پرسید: «آخوند ملا محمد باقر مجلسی اصفهانی، که از علمای بزرگ شماست. در بسیاری از مجلدات «بحارالانوار» نقلیّاتی دارد که اصلاً با عقل جور در نمی‎آید؛ مثلاً از رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ نقل می‎کند که فرمود: «حُبُّ عَلّیٍ حَسَنَهٌ لا یَضُرُّ مَعَها سَیِّئَهٌ» یعنی دوستی با علی ـ علیه‎السّلام ـ حسنه‎ای است که هیچ گناهی به او ضرر نمی‎رساند و یا در جای دیگر از رسول خدا ـ صلی‎الله علیه و آله ـ نقل می‎کند که آن حضرت فرمود: «مَن‎ْ بَکی عَلیَ الحُسَیْنِ وَ جَبَتْ لَهُ الْجَنَّهُ» و از این قبیل اخبار در کتب شیعه بسیار دیده می‎شود و این احادیث سبب تولید فساد در امت است و لذا همین اخبار موجب جسارت شیعیان و لاابالی گری آنها در معاصی می‎شود که هر نوع معصیتی را مرتکب شوند به امید اینکه چون علی ـ علیه‎السّلام ـ را دوست می‎دارند از آن معاصی ضرری نخواهند دید و یا به خیال آنکه یک قطره اشک بر امام حسین ـ علیه‎السّلام ـ گناهان ما را پاک می‎کند و وارد بهشت می‎شویم؛
آیا این قبیل احادیث اثری جز شیوع فحشا و فساد دارد؟ چنانچه ما جماعت بسیاری از شیعیان را می‎شناسیم که در تمام دوره سال غرق در معاصی هستند و فقط ایام عاشورا را مشغول عزاداری می‎شوند و می‎گویند «این ده روز که تمام شد در اثر عزاداری از گناه بیرون می‎آییم و مانند روزی که از مادر متولد شدیم پاک می‎شویم!»
مرحوم سلطان الواعظین: شما بفرمائید برادران اهل تسنّن که معتقداتشان بمناسبت راهنمایی امثال شما!! بر خلاف این احادیث است چرا غرق در فحشا و منکر بوده، بلکه متجاهر در معاصی می‎باشند؟
در اکثر بلاد اهل تسنن و شهرهای مهم آنها مانند: ترکیه، مصر، اسکندریه، شام،‌ بیت المقدس، بیروت، عمان، حلب، بغداد، بصره و خلاصه اکثر قریب به اتفاق بلاد سنّی نشین، وجود فحشاء و منکرات به مراتب بیشتر از بلاد اهل تشیّع است؛ بعلاوه اینکه میل به فساد و فحشاء، اکنون عادت اهل تسنّن شده و کوچه‎ها و خیابانهای آنها پر است از قمار بازی و شرب مسکرات و فاحشه خانه‎های رسمی و…. که از بیان آنها شرم دارم.
اتفاقاً فتاوا و دستورالعمل‎های امامان و فقهای اهل تسنّن از قبیل حکم به طهارت سگ و حلال دانستن خوردن گوشت آن و طاهر شمردن منی و مسکرات و عرق جنب و حلال دانستن مقاربت با محارم بوسیله حریر و لفّافه‌ای که به قضیب خود می‌بندد و امثال اینها موجب شده که لاابالی گری و میل به منهیات در بین اهل تسنن بوجود آید.
و امّا در مورد روایاتی که نقل کردید باید بگویم که امام احمد بن حنبل در «مسند» و خطیب خوارزمی در آخر فصل ششم «مناقب» و سلیمان قندوزی حنفی در باب 42 «ینابیع الموّده» و محمد بن یوسف گنجی شافعی در «کفایه الطالب» و بسیاری دیگر از علماء شما از انس بن مالک و معاذ بن جبل از رسول اکرم ـ صلی‎الله علیه و آله ـ روایت کرده‎اند که فرمود: «حُبُّ عَلیّ حَسَنَه لا یَضُرُّ مَعَها سَیِّئَهٌ وَ بُغْضُ علیِّ سَیِّئهٌ لا تَنْفَعُ مَعَها حَسَنَهُ» و نیز امام احمد بن عبدالله طبری شافعی در «ذخائر العقبی» ابن حجر نقلاً از ملا سلیمان بلخی حنفی در ص246 «ینابیع الموده» و بسیاری دیگر از علماء شما از نسائی از ابن عباس آورده‎اند که رسول اکرم ـ صلی‎الله علیه و آله ـ فرمود:‌«حُبُّ علیّ بن ابیطالب یَأکُلُ الذُّنوبَ کَما تَأکُلُ النّارُ الحَطَبَ». و در مورد خبر مربوط به امام حسین ـ علیه‎السّلام ـ در اخبار معتبره فریقین از امّ المؤمنین عایشه و جابر و انس و دیگران رسیده است که پیغمبر ـ صلی‎الله علیه و آله ـ فرمود: «مَنْ زارَ الحُسَیْنَ بِکَرْبَلاء عارِفاً بِحَقّهِِ وَجَبَتْ لَهُ الْجنَّهُ» ونیز می‎فرماید: «مَنْ بَکی عَلیَ الْحُسیْنِ عارِفاً بِحَقَّهِ وَ جَبَتْ لَهُ الجنَّهُ».
دانشمند سنّی به علامت تصدیق سر خود را پایین انداخت.
سلطان الواعظین با دانشمند سنی