اوائل قرن هشتم هجری بود، شاه خدابنده یازدهمین شاه ایلخانیان که پیرو مذهب اهل تسنّن بود، در سال 709 هـ . ق بر اثر مناظرات نیرومند و لطیف علامه حلی (مرجع بزرگ شیعه، متوفّی 726 هـ . ق) رسماً شیعه شد، و مذهب جعفری را به عنوان مذهب رسمی در کشور پهناور ایران، اعلام کرد.
در یکی از روزها، علمای بزرگ اهل تسنّن، در مجلس شاه خدابنده، اجتماع کرده بودند، علامه حلی نیز طبق دعوت شاه، وارد آن مجلس شد، مناظرات متعددی بین علما، به طور آزاد انجام شد، از جمله اینکه:
سید موصلی (که از علمای بزرگ اهل تسنن بود) به علامه حلّی گفت: «دلیل بر جواز صلوات بر غیر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ چیست؟» علامه، بی‌درنگ این آیه را خواند:
« الَّذِینَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَهٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون،َ أُولئِکَ عَلَیْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَهٌ…؛ به استقامت کنندگان بشارت بده ـ آنها که هرگاه مصیبتی به آنها می‌رسد، می‌گویند: ما از آن خدا هستیم، و به سوی او باز می‌گردیم ـ اینها همان‌ها هستند که صلوات و رحمت خداوند شامل حالشان شده است.»[1] سید موصلی از روی بی‌اعتنایی گفت: بر غیر پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ (یعنی امامان معصوم) چه مصیبتی وارد شده است که سزاوار صلوات باشند؟!
علامه بی‌درنگ جواب داد: «از سخت‌ترین و جانکاه‌ترین مصائب آنها اینکه: از نواده‌های آنها شخصی مثل تو به وجود آمده که منافقان مشمول عذاب را بر آل رسول ـ صلّی الله علیه و آله ـ مقدم می‌دارد». حاضران از حاضرجوابی علامه تعجب کردند.[1] . بقره ـ 155 تا 157.
علامه حلی با سید موصلی