شیخ جلیل محمدبن یعقوب کلینی از نوفلی نقل کرده که علی بن الحسین (علیه السلام) فرمود. حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) در بیابان به شتربانی گذشتند. مقداری شیر از او تقاضا کردند. در پاسخ گفت آنچه در سینه شتران است اختصاص به صبحانه اهل قبیله دارد و آنچه در ظرف دوشیده ام شامگاه از آن استفاده می کنند. آنجناب دعا کردند خداوند مال و فرزندان این مرد را زیاد کن. از او گذشته در راه به ساربان دیگری برخوردند. از او هم درخواست شیر کردند. ساربان سینه شتران را دوشیده محتوی ظرفهای خود را در میان ظرفهای پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) ریخت و یک گوسفند نیز اضافه بر شیر تقدیم نمود، عرض کرد فعلا همین مقدار پیش من بود چنانچه اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم. پیغمبر (صلی الله علیه و آله و سلم) دست خویش را بلند کرده گفتند خداوندا به اندازه کفایت به این ساربان عنایت کن. همراهان عرض کردند یا رسول الله آنکه درخواست شما را رد کرد برایش دعائی کردی که ما همه آن دعا را دوست داریم ولی برای کسی که حاجت شما را برآورد از خداوند چیزی خواستید که ما دوست نداریم.
فرمود ماقل و کفی خیر مما کثر و اللهی مقدار کمی که کافی باشد در زندگی بهتر از ثروت زیادی است که انسان را به خود مشغول کند. این دعا را نیز کردند اللهم ارزق محمدا و آل محمد الکفاف خدایا به محمد و آل او به مقدار کفایت لطف فرما.(6)

6) انوار نعمانیه، ص 342.