ایمان از راه‌های مختلفی برای انسان حاصل می‌شود که اولین منشأ پیدایش آن، فطرت است. خداوند انسان را طوری آفریده که توجه به خدا را به همراه دارد؛ «فطرت الله التی فطرالناس علیها»؛ که این ایمان، فطری است که در نهاد همه انسان‌ها به ودیعه نهاده شده است.
ایمان دوم، ایمان استدلالی است که شخص، توحید و معاد و دیگر اعتقادات را با برهان و استدلال، طوری برای خودش ثابت کند که ایمان فطری‌اش تقویت یابد. این نوع از ایمان، انسان را به سمت تقوا هدایت می‌کند.
عامل سوم تقواست. کسی که درصدد تقویت ایمانش است، باید شناخت پیدا کند که چه چیزهایی مانع رسیدن به مراتب ایمان هستند. در روایت آمده که «الایمان، لایکمل إلا بالکفّ عن‌المحارم»؛ (بحارالانوار/65/380) وقتی انسان ترک گناه و کف عن‌المحارم کرد، یک ایمان نویی برای انسان ایجاد می‌کند و این همان ایمانی است که به سرحد کمال رسیده است؛ و برعکس سرانجام کار کسانی که بدی کردند و مکرر گناه انجام دادند، این است که آیات خداوند را تکذیب می‌کنند و لذا قرآن مجید در مسئله احتراز از گناه پافشاری دارد و برادرانی که خواهان این هستند که خداوند کمال ایمان را نصیب‌شان کند، مواظب باشند که کف عن محارم‌الله نمایند.
یکی دیگر از عوامل تقویت ایمان انجام عمل صالح است؛ «الیه یصعدالکلم الطیّب والعمل الصالح یرفعه»؛ (فاطر/10) عمل صالح به ایمان اوج می‌دهد. ایمان مانند یقین مراتب دارد؛ گاهی انسان نسبت به مسایل مکتبی و مذهبی علم‌الیقین دارد که خیلی ارزنده است. گاهی بالاتر از آن است و به عین‌الیقین و حق‌الیقین می‌رسد که مرحله انبیا و اولیای خداوند و معصومین علیهم‌السلام است.
خود عبادت کردن خدا یقین‌زاست و لذا هر اندازه انسان بیشتر عبادت کند، نفس این پرستش، یقین انسان را افزایش می‌دهد. طبق آیه «واعبد ربّک حتّی یاتیک الیقین»؛ (حجر/99) انسان باید به مرحله یقین برسد و خداوند را با یقین عبادت کند.
مردمی که اهل یقین هستند، همان مقرّبون هستند. اگر انسان بخواهد جزء گروه مقرّبان باشد، باید اهل یقین بشود و وقتی اهل یقین شد، از جمله آثار آن این است که کشف غطاء می‌شود. چیزهایی که از دیگران پنهان است، را می‌بیند.
یقین به اندازه‌ای ارزشمند است که عمده صفات عالیه انسانی از برکت یقین نصیب انسان می‌شود.
خداوند به آبروی حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها، یک شعله‌ای از یقین را به همه مؤمنین و مؤمنات مرحمت بفرماید.
منبع: وبسایت افق حوزه
