یکی از بحث‌های مهمّ علم تجوید، «مدّ و قصر» است. مدّ از احکامی است که باعث زیبائی تلاوت قرآن مجید کریم می‌شود و در علم تجوید برای آن قواعد معیّنی آورده‌اند.
«مدّ» در لغت به معنای «کشش» و در اصطلاح «امتداد صوت (کشیدن صدا) در حروف مدّی بیش از مقدار طبیعی.»[1] می باشد. مدّ‌ اقسامی دارد یکی از آن ها مدّ‌ متصل (مدّ واجب) است و آن هنگامی است که: که حروف مدّ (الف مدّی، یاء مدّی، واو مدّی) و سبب مدّ (همزه و سکون) در یک کلمه واقع شوند.[2] و حرف مدی به اندازه 4 الف یا 2 الف کشیده می‌شود.[3] مانند: سوء ـ جاء ـ ضالّین و…
اصطلاح مدّ واجب، اصطلاح تجویدی است، نه فقهی و تکلیفی. بنابراین چنان چه کسی قرآن را با مدّ قرائت نکند به لحاظ قرائت عربی، قرآن کریم را صحیح نخوانده است؛ نه آن که مرتکب گناهی شده باشد، لکن در خصوص نماز، کسانی که قائل به وجوب این‌گونه مدّ در کلمات هستند، اشتباه در آن موجب بطلان نماز می‌شود.

معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. روانخوانی و تجوید قرآن کریم، علی حبیبی، محمد رضا شهیدی.
2. حلیه القرآن، سید محسن موسوی، ج5.

پی نوشت ها:
[1] . عبدالفاتح عبدالعتی القاضی، الوافی فی شرح الشاطبیه فی القراءت السبع، مکتبه السوادی، 1411ق، ص 72 و نیز: ابن الجزری، شرح طیبه النشر فی القراءت العشر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق، ص 73 ـ 71.