معجزه، یکی از نشانه های پیغمبران و امامان ـ علیهم السلام ـ بوده است؛ که دیگران از آن عاجز بودند، مثل اژدها شدن عصای حضرت موسی ـ علیه السلام ـ و زنده کردن مرده ها توسط حضرت عیسی ـ علیه السلام ـ و ده ها معجزه از پیامبر اسلام ـ صلی الله علیه و آله ـ از قبیل شق القمر و… که منکران پیامبر با دیدن آن تسلیم می شدند، گرچه بعضی ها، همانند ابوجهل هرگز نمی پذیرفتند.
یکی از پیغمبرانی که دارای معجزه بود، حضرت عیسی ـ علیه السلام ـ است که از گل پرنده ای ساخت، و خداوند در آن روح دمیده. که بعضی از مفسران گویند: پرنده ای که حضرت عیسی ـ علیه السلام ـ درست کرده بود شبیه خفاش بود.[1]
نیز در تفسیر اثنی عشری آمده، مفسرین گفته اند آن پرنده خفاش بود و علت آن هم این است که در میان مرغان، خلقتش عجیب تر و تمام تر می باشد[2] چنان چه حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ در نهج البلاغه می فرماید: از صنعت های لطیفه و حکمت های عجیبه الهیه چیزی است که به ما نشان داده از علوم و معارف مشکله در خلقت خفاش: روشنایی چشم های او را می بندد و تاریکی چشم های او را باز می کند، یعنی روشنایی آفتاب که سبب باز شدن هر چشمی و موجب نور بصر است چشم خفاش را می بندد و مانع دیدن او می شود و برعکس تاریکی شب که مانع بصر هر حیوانی است به قدرت کامله الهی باز می گرداند چشم او را و سبب دیدن او می شود.[3]
و در تفسیر شریف لاهیجی چنین آمده که از احادیث اهل بیت ـ علیهم السلام ـ استفاده می شود که مراد از آن پرنده خفاش است.[4]
مرحوم شیخ صدوق در کتاب خصال خود از امام ـ علیه السلام ـ چنین نقل می کند که: در مسجد کوفه شخصی از اهل شام از امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ پرسید که: أخبرنی عن سته لم یرکضوا فی رحم؟ فقال: آدم، و حواء، و کبش إبراهیم، و عصا موسی، و ناقه صالح، و الخفاش الذی عمله عیسی بن مریم فطار بإذن الله عزوجل آن شش چیز که از شکم مادر متولد نشدند کدامند؟ و حضرت در جواب فرمودند: آدم و حوا و قوچ ابراهیم و عصای موسی و ناقه صالح پیغمبر و خفاشی که حضرت عیسی او را درست کرده بود، سپس با اذان پروردگار پرواز کرد.[5]
لازم به ذکر است که این گونه احادیث از گوشه هایی از دریای علم امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ پرده بر می دارند.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. علل الشرائع؛ شیخ صدوق، نجف، حیدریه، 1386ه ق، ج2، ص596.
2. عیون اخبار الرضا؛ شیخ صدوق، بیروت، موسسه اعلمی مطبوعات، چاپ اول، 1404ه ق، ج2، ص221.
3. بحارالانوار، علامه محمد باقر مجلس، بیروت، موسسه الوفاء، دوم، 1403ه ق، ج10، ص79 و ج11، ص36.
پی نوشت ها:
[1] . عروسی حویزی، عبدعلی؛ نورالثقلین، قم، العلمیه، دوم، بی تا، ج1، ص343.
جرجائی، حسین، تفسیر گازر، تهران، دانشگاه، اول، 1337ه ش، ج2، ص49.
واعظ کاشفی، حسین، تفسیر مواهب علیه، تهران، کتابفروش اقبال، اول، 1317ه ش، ج1، ص148.
[2]. نهج البلاغه، صبحی صالح، قم، دارالهجره، خطبه 155، ص217.
[3] . حسینی شاه عبدالعظیمی، حسین، تفسیر اثنی عشری، تهران، میقات، اول، ج2، ص106.
[4] . شریف الاهیجی، محمد شیخعلی، تفسیر لاهیجی، تهران، موسسه مطبوعاتی علمی، ج1، ص326.
[5] . صدوق، محمد بن علی، الخصال، قم، جامعه مدرسین، دوم، 1403ه ق، جزء اول، ص322.
