هنگامی که عبدالله بن عامر والی عراق گردید دو نفر که سابقه رفاقت با او داشتند یکی از انصار و دیگری ثقفی برای استفاده از مقام و موقعیت او بسویش حرکت کردند. در بین راه مرد انصاری از مسافرت منصرف شد و به محل خود بازگشت. گفت کسی که عبدالله بن عامر را والی عراق کرده توانا است به من هم روزی عنایت کند.
مرد ثقفی به عراق آمد. عبدالله بن عامر احوال رفیق انصاری را از او پرسید.
ثقفی گفت او از بین راه بازگشت. عبدالله دستور داد به مرد ثقفی چهار هزار دینار بدهند و برای انصاری هشت هزار دینار فرستاد. ثقفی از این پیش آمد تعجب کرده و این شعر را سرود.
فوالله ما حرص الحریص بنافع – فیغنی و ما زهد القنوع بضائر
قسم به خدا حرص و آز شخص حریص فایده ای در زیاد کردن روزی ندارد و نه قناعت مرد پارسا ضرر به روزی می رساند.
خداوند به حضرت موسی (علیه السلام) وحی نمود که یا موسی می دانی چرا احمق را روزی می دهم. عرض کرد نه. فرمود تا عاقل بداند که طلب رزق به حیله و زرنگی نیست.(3)

3) مستطرف، ج 1، ص 79.