در بیشتر مراسمهای عروسی نه حجاب رعایت میشود نه از غنا و مطرب و رقص جلوگیری میشود حتی متدینین نیز بعضاً مستثنی نیستند. کودکانی که در جامعهی کنونی بزرگ میشوند با تناقض مواجه هستند؛ معلم قرآن و دینی چیزی میگوید و آنها جای دیگر کلاس عملی میبینند. بعضی مبلغین هم اصلاً اشارهایی نمیکنند و میگویند بحمداللّه جامعه اسلامی است. راهکارهایی را بنویسید، آیا عروسی نرویم؟ به خدا خیلی حاد است.
این پرسش حاوی چندین نکته مختلف میباشد. پس ما ناگزیر، پاسخ را بصورت نکاتی ارائه میدهیم.
1. اگر متوجه شدیم که در مراسمی، حدود شرعی رعایت نمیشود و برگزارکنندگان و شرکتکنندگان در این مراسم مرتکب گناه میشوند، انجام وظیفه ما چند مرحله دارد:
الف) در صورت امکان، از انجام کارهای خلاف شرع جلوگیری نمائیم. مثلاً اگر این عروسی مربوط به خانواده خود ما یا یکی از نزدیکانمان میباشد، با توضیح به آنان و استفاده از موقعیت خویش نزد آنان، مراسمی سالم و مذهبی برگزار نمائیم. این کار نهی از منکر به حساب میآید. البته شرایط و مراحل امر بمعروف و نهی از منکر را حتماً رعایت کنید تا مبادا مشکلی مانند اختلاف یا کینه پیش بیاید.
حتی برای اینکه هم مراسم شاد و خوبی داشته باشیم و هم از گناه دوری کنیم، می توانیم از جایگزین های مناسب استفاده نمائیم. مثلا به جای موسیقی های حرام و رقص، می توانیم برنامه های تعریف لطیفه، انجام هنرنمایی، سرودهای مجاز، و… استفاده نمائیم.
اکنون بسیاری از خانواده های مذهبی، مراسم هایی برگزار می کنند که بدون رقص و موسیقی های حرام می باشد و در عین حال شاد و متنوع نیز می باشد.
ب) در صورتی که نتوانستیم آنان را از کارهای خلاف شرع باز داریم، و متوجه شدیم که میخواهند چنین مراسمی برگزار نمایند، از شرکت در مراسم خودداری کنیم. البته با برخوردی نیک، علت حضور نیافتن خود را به آنان توضیح دهیم تا آنان به کار زشت خود پی ببرند.
ضمناً وظیفه ما این است که خانواده و فرزندانمان را نیز توجیه نمائیم و از شرکت در اینگونه جلسات منعشان کنیم.
2. درمورد اینکه اشاره نمودید متدینین نیز بعضاً مستثنی نیستند.
باید گفت که: متدین کسی است که به همه ابعاد اسلام اعتقاد داشته باشد. مسلمان باید در تمام شئون زندگی خود، چه در کسب و کار، چه در رفتار با خانواده، چه در روابط اجتماعی، چه در مسائل سیاسی و… حدود اسلامی را رعایت و برنامه الهی را در نظر بگیرد، در غیر این صورت دینداری او جای سؤال دارد.
3. در قسمتی از نامه اشاره فرمودید که کودکان با تناقض مواجه میشوند. دوست گرامی! این مطلب شما درست است. اما در خیلی از موارد دیگر نیز این تناقض وجود دارد. مثلاً والدین به فرزندانشان میگویند سیگار بد است و ضرر دارد. برای فرزندان سوال پیش میآید که اگر سیگار بد و مضّر است، پس چرا این همه مردم سیگار میکشند؟ چرا برخی از پزشکان سیگار میکشند؟ و… حتی ممکن است همه، از مضرات سیگار بگویند در عین حال پدر سیگاری باشد.
پس وظیفه معلمین، والدین، روحانیون و… این است که مسائل حلال و حرام را برای کودکان توضیح دهند. کودکان نیز عاقبت فهمشان بالا میرود و این تناقضها را در خود حل میکنند. البته وظیفه خانواده این است که محیط تربیتی فرزندان را سالم نگهدارند و آنان را از اینگونه مجالس دور نمایند.
توجه: آموزش احکام و عقاید، پیش از آن که فکر و ذهن نوجوان و جوان مشغول امور زندگی شود یا افکار اعتقادی دیگر به او برسد، باید صورت پذیرد.[1]
4. در مورد جملهای که فرمودید: «بعضی مبلغین اشارهای نمیکنند و…» باید عرض کنم بله چون مبلغین موضوعات مختلفی را باید بیان کنند و معمولاً زمان تبلیغی کم میباشد، ناچار باید چند موضوع از بین موضوعات مختلف را انتخاب کنند. ضمناً شاید آنان از مشکلات محیط شما مطلع نباشند. شما میتوانید با توضیح این دغدغهها از آنان بخواهید نسبت به این موضوع نیز اشارهای بنمایند.
و اینکه جامعه اسلامی است، هیچ کس ادعایی ندارد و نمی تواند ادعا کند که همه مردم جامعه به اسلام عمل مینمایند. بله امروزه خیلی از مردم به اسلام عمل مینمایند و زمینه عمل به اسلام فراهم است. ما باید خدا را شکر کنیم که در جامعه ما زمینه عمل به اسلام بهتر از دیگر جوامع میباشد. و زمینه فساد کمتر از زمان طاغوت و کمتر از دیگر کشورها میباشد. ان شاء الله برای رسیدن به جامعهای سالم و اسلامی باید بیشتر از اینها تلاش نمائیم.
امروزه مساجد، هیئتها و دارالقرآنهای ما پر از جوانان و نوجوانان میباشد؛ درصد حافظین قرآن چندین برابر شده است؛ رویکرد جوانان و نوجوانان و همه مردم به دین افزایش یافته است. به عنوان مثال مراسم شبهای قدر و اعتکاف در اکثر محیطهای دانشگاهی، مساجد، اماکن متبرکه و.. برگزار میگردد. و اکثر این محافل مملو ّ از جمعیت، مخصوصاً جوانان میباشد. در هر صورت وظیفه تک تک ماست که برای پیاده شدن احکام نورانی اسلام تلاش کنیم و مطالبی که تقدیم حضورتان شد نوعی درد دل بود که همه ما از آن آگاهیم و امیدواریم که خداوند توفیق دهد به وظیفه خود عمل کنیم.
معرفی منابع جهت مطالعه بیشتر:
1. شیوه های صحیح امر به معروف و نهی از منکر، نبی صادقی، انتشارات سازمان تبلیغات اسلامی.
2. روانشاسی رابطه ها، دکتر غلامعلی افروز، انتشارات نوادر.
3. غیر تمندی و آسیب ها، محمود اکبری، گلستان ادب قم.
پی نوشت:
[1] . سیره تربیتی پیامبر صلی الّله علیه و آله و اهلبیت ـ (تربیت فرزند)، پژوهشکده حوزه و دانشگاه، 1380، ج اول، ص 165،
