معلی بن خنیس گفت. شبی بارانی حضرت صادق (علیه السلام) از منزل به طرف ظله(1) بنی ساعده خارج شد. من آهسته از پی ایشان روان شدم. در میان راه چیزی از آنجناب بر زمین افتاد فرمود (بسم الله اللهم رد علینا) خداوند گمشده را به ما برگردان. آنگاه پیش رفته سلام کردم. فرمود معلی تو هستی؟ عرض کردم آری فدایت شوم. فرمود جستجو کن هر چه پیدا کردی به من بده. روی زمین دست کشیدم، متوجه شدم نان زیادی پراکنده شده. هر چه پیدا کردم به آنجناب تقدیم نمودم. دیدم انبان بزرگی پر از نان است. آنقدر سنگین بود که برداشتنش مرا دشوار می نمود.
عرض کردم اجازه فرمائید من برادرم. فرمود من سزاوارترم به برداشتن آن ولی بیا با هم تا ظله بنی ساعده رویم. وقتی به آنجا رسیدیم عده ای را دیدیم خوابیده اند. حضرت صادق (علیه السلام) کنار هر یک از خفتگان یک یا دو گرده نان می گذاشت و می گذشت، به همین ترتیب همه را نان داده از ظله خارج شدیم. عرض کردم اینها حق را می شناسند (و شیعه هستند.) فرمود اگر عارف به حق بودند در نمک نیز آنها را کمک می کردیم (شاید منظور این باشد که سر سفره خودمان ایشان را نشانده باهم غذا می خوردیم). بدان خداوند هیچ چیز را خلق نفرموده مگر اینکه خزینه داری جهت آن آفریده است. غیر از صدقه که خود حافظ و نگهبان آن است. پدرم (حضرت باقر (علیه السلام))هرگاه صدقه می داد و چیزی را در کف سائل می نهاد باز از او می گرفت می بوسید و می بوئید. دو مرتبه بر دست او می گذاشت. شبانگاه صدقه دادن خشم خدا را فرو می نشاند و گناهان را محو نموده حساب روز قیامت را آسان می کند. صدقه روز مال و عمر را زیاد می گرداند.
عیسی بن مریم (علیه السلام) از کنار دریا می گذشت. گرده نانی از خوراک خود را در دریا انداخت. یکی از حواریین عرض کرد اینکار را برای چه کردید با اینکه گرده نان غذای شما بود؟ فرمود انداختم تا نصیب یکی از حیوانات دریا شود. در پیش خداوند این عمل پاداشی بزرگ دارد.(2)

1) سایبانی که بی خانمانها از حرارت و سرما بدان پناه می برند.

2) فروغ کافی، ج ء 4، ص 9.