نویسنده:مصطفی زمانی وجدانی

حضرت صادق – علیه السلام – فرمود: مردی در زمان های گذشته زندگی می کرد، در جستجو بود دنیا را از راه حلال بدست آورد و ثروتی فراهم نماید ولی نتوانست . از راه حرام جدیت کرد باز نتوانست . شیطان برایش مجسم و آشکار شده گفت از راه حلال خواستی ثروتی فراهم کنی نشد و از راه حرام هم نتوانستی اینک مایلی من راهی بتو بیاموزم که بخواسته خود موفق شوی ثروت سرشاری بدست آوری و عده ای هم پیرو و تابع پیدا کنی ؟ گفت آری مایلم . شیطان گفت از خود کیش و دینی اختراع کن مردم را بسوی کیش اختراعی دعوت نما بدستور شیطان رفتار کرد، مردم گردش را گرفته پیرویش کردند و به آنچه مایل بود از ثروت دینا رسید. روزی ناگاه متوجه شد که چه کار ناشایستی کردم مردم را گمراه نمودم خیال نمیکنم توبه ای داشته باشم مگر اشخاصیکه بواسطه من گمراه شده اند متوجه کنم که آنچه از من شنیدند باطل و ساخته شده خودم بود آنها را برگردانم شاید توبه ام پذیرفته شود. به پیروان خود یک یک مراجعه کرد آنها را گوشزد نمود که آنچه من میگفتم باطل بود، اساس و پایه ای نداشت آنها جواب می دادند دروغ میگوئی گفتار سابق تو حق بود اکنون در کیش و دین خود شک کرده و گمراه گشته ای . این جواب را که از آنها شنید غل و زنجیری تهیه نمود بگردن خود آویخته گفت باز نمیکنم تا خدای توبه ام را بپذیرد. خداوند به پیغمبر آنزمان وحی نمود که به فلانی بگو قسم بعزتم اگر آنقدر مار بخوانی و ناله نمائی که بند بندت از هم جدا شود دعایت را مستجاب نمی کنم مگر کسانیکه بکیش تو مرده اند و آنها را گمراه کرده بودی بحقیقت کار خود اطلاع دهی و از کیش تو برگردند (اینکار هم که برایش امکان نداشت).
منبع:داستانها و پندها, ج1