وقتی مسلمان شدیم و در چهارچوبه‌ای که از طرف اسلام مشخص شده حرکت نمودیم و از تمام جهات تابع مقررات و قوانین آسمانی اسلام شدیم و خط‌مشی ما را قرآن که با بیان معصومین همراه است تعیین نمود. و در حوادث واقعه که حکمش به صراحت در دین نیامده به جانشین امامان که همان مجتهدان و سنگر‌بانان خبیر و آگاه آئین مقدس اسلام هستند مراجعه کردیم و در هر امری نیازمند به دلیل قوی و مورد اعتماد شدیم و هیچ اعتقادی را بدون دلیل نپذیرفتیم و در استناد و صحت و سقم هر جریانی در تاریخ و سیره ائمه غور نمودیم و از تبعیت کردن بدون علم اجتناب نمودیم و تابع هر صدایی نشدیم معلوم است در کشف بقاع متبرکه و استناد امامزادهای به امامی هم دنبال سند و مدرک باید بگردیم و هرگز بدون دلیل ، چیزی را نمی پذیریم و با خواب نسبت امامزادهای ثابت نمی‌شود مگر این‌که در تاریخ ائمه ـ علیهم‌السّلام ـ چنین امری تأیید شده باشد وگرنه با خواب نسبت قبری به امامزادهای هرگز ثابت نمی‌شود.البته خوابهایی که مورد پذیرش بزرگان از دین باشد می تواند زمینه را برای تحقیق و جستجو ایجاد کند.
بلی در زمان‌هائی از حکومت بنی‌عباس و بنی‌امیه که خفقان شدید بر جامعه حاکم بود و هر کس را به جرم انتسابش با معصومین تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار می‌دادند فرزندان ائمه در اختفاء بسر می‌بردند و یا در شهرها و بلاد فراری بودند و نسبت خود را به پیامبر و ائمه شدیداً مخفی می‌کردند و گاهی اوقات در درگیری‌ها و یا با اجل طبیعی از دنیا می‌رفتند و در گوشه گوشه‌های بلاد مدفون می‌شدند بعد از مدتی انتسابش به پیامبر و ائمه آشکار می‌شد و گنبد و بارگاه می‌ساختند در این موارد هم مستند تاریخی لازم داریم و دلیل قانع‌کننده مورد نیاز هست صرف ادعا و خواب دیدن هرگز کافی نیست.
قرآن مجید می‌فرماید: از آنچه نمی‌دانی پیروی مکن، زیرا که گوش و چشم و دلها همه مسئولند. نه در عمل شخصی خود از غیر علم پیروی کن، و نه به هنگام قضاوت درباره دیگران، نه شهادت به غیر علم بده، و نه به غیر علم اعتقاد پیدا کن. دنباله روی از غیر علم، مفهوم وسیعی داردو همه این امور را شامل می‌شود پیروی کردن از گمان و تخمین و شایعات و هر آنچه غیر از علم و یقین است خطرات بزرگی برای فرد و جامعه ایجاد می‌کند که هر کدام به تنهائی ضایعات بزرگی دارد از آن جمله:
1. اعتماد به غیر علم، بازار شایعات و شایعه سازان را داغ و پررونق می‌کند.
2. پیروی از غیر علم، روحیه تحقیق و کنجکاوی را از انسان گرفته و او را فردی زود باور و ساده اندیش بار می‌آورد.[1]
پس در تمام امور، مستند شرعی لازم داریم و هیچ مطلبی را نمی‌توان به ائمه نسبت داد مگر مدرک معتبر قوی و غیر قابل تردید وجود داشته باشد.
پی نوشت:
[1] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، تهران: دارالکتب الاسلامیه، چاپ دوم، 1361، ج12، ذیل آیه 36، سوره اسراء.
