امام علی علیه السلام فرمودند:

عَجِبتُ لِمَن نَسِیَ المَوتَ وَ هُوَ یَری مَن یَمُوتُ؛
درشگفتم از کسی که مرگ را فراموش می کند در حالی که مردگان را می بیند.
نهج البلاغه، حکمت 121
شرح حدیث:

شگفتی حضرت امیر(علیه السلام) بجاست.

بسیار می بینیم که افرادی از دوستان، آشنایان، بستگان و افراد جامعه از دنیا می روند و در تشییع جنازه و مجالس ختم آنان شرکت می کنیم ولی باز هم پند و عبرت نمی گیریم و خیال می کنیم که ما نخواهیم مُرد!

مرگ حق است. دیر یا زود سراغ همه ی ما خواهد آمد.

در ضرب المثلهای فارسی آمده است: « این شتری است که جلوی خانه ی هر کسی می خوابد. »

ولی… کو عبرت و پند؟

شاید چند روزی پس از فقدان یک عزیز متأثر از «مرگ» او باشیم و به فکر فرو رویم و به آینده بیندیشیم ولی خیلی زود شرایطمان عادی می شود و فراموش می کنیم.

اگر فراموش نکنیم چه می شود؟ آماده خواهیم بود، حساب و کتاب اعمالمان را خواهیم رسید، از گناهان توبه خواهیم کرد، مهیّای سفر آخرت خواهیم شد، این همه دلبسته ی دنیا نخواهیم شد.

کمی هم به فکر مرگ و آخرت باشیم.

منبع: حکمت های علوی و ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام علی ع)، جواد محدثی