یکی ازویژگی های مؤمنان واقعی توکل به خداست .واژه ی توکل و مشتقات آن هفتاد بار درقرآن کریم بکاررفته است که نشان ازاهمیت فوق العاده توکل دارد .قرآن با تکرارعبارت شریفه (علی الله فلیتوکل المومنون )بر رابطه مستقیم و ناگسستنی ایمان و توکل تاکید می کند،گویی از نگاه این کتاب آسمانی اصولاً ایمان بدون توکل قابل تصور نیست.
کسی ازامام رضا (ع)درباره سخن خدای متعال که می فرماید :و من یتوکل علی الله فهو حسبه سؤال کرد حضرت فرمودند:
«توکل درجاتی دارد که یکی ازآنها این است که درهرکاری که به تو مربوط است به خداوند اعتماد کنی ،و ازآنچه که نسبت به تو انجام می دهد خشنود باشی،و بدانی که او جز خیربرای تو نمی خواهد،و بدانی که حکمت دراین است که کارت را به او واگذارکنی.و دیگر اینکه به این امرایمان داشته باشی که خدا چیزهایی می داند که تو از آنها بی اطلاعی و باید علم آنها را به خدا واگذارنمایی و به غیراعتماد نداشته باشی.»
بنابراین توکل کردن برخدا مفهومی جزاین ندارد که انسان در برابر مشکلات و حوادث زندگی و دشمنیها و سرسختیها ی مخالفان و پیچیدگی ها و احیاناً بن بست هایی که در مسیرخود به سوی هدف دارد درجایی که توانایی برگشودن آنها ندارد او را وکیل خود سازد،و به او تکیه کند،و ازتلاش و کوشش باز نایستد ،بلکه در آنجا هم توانایی برانجام کاری دارد باز مؤثر اصلی را خدا بداند،زیرا از دریچه چشم یک موحد سرچشمه تمام قدرتها و نیروها،او است.
شخصی از امام رضا(ع)پرسید:معنای توکل و حدود آن چیست ؟امام (ع)در پاسخی کوتاه و زیبا فرمودند:
«توکل این است که جزازخدا،ازچیز دیگری نترسی»
برگرفته ازکتاب«سیره قرآنی امام رضا(ع).
منبع:ماهنامه قرآنی راه قرآن شماره24.