منبع: تنهاراه
سوّم: امید بخشی
یکی از نام‌های خداوند «یا مُنتَهَی الرَّجایا»؛1 «ای نهایت امیدها» است.
نقش حیاتی و شگفت‌انگیز امید در سعادت و موفّقیت فرد و جامعه بر کسی پوشیده نیست. رسول گرامی اسلام صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم می‌فرمایند:
«اگر امید نبود مادری فرزند خود را شیر نمی‌داد و کسی درختی نمی‌کاشت.»2
امیدی که ما از آن گفت‌وگو می‌کنیم، امیدی راکد نیست که سکون را توصیه کند. در این‌جا امید به شناختی پیوند می‌خورد که نور و تلاش می‌آفریند. امید به نجات – خبر از واقعیتی در طبیعت انسان و تبلور آن در یک برهه از تاریخ به وسیله‌ی یک ابرمرد- تفکّری سازنده و حرکتی مسئولانه است.
تشیّع با عرضه‌ی اعتقاد به امام مهدی (علیه السلام)، ابتکار عمل را در رفع این عطش انسانی به عهده گرفته است. اعتقاد به رهبری مردی که آرمان‌های حقیقی انسان را لباس واقعیت می‌پوشاند. «مَن عَرَفَ هذَا الأمرِ فَقَد فُرِّجَ عَنهُ لإِنتظارِه»؛3 «هرکس این مقصد را شناخته باشد برای او به واسطه‌ی انتظارش فرج حاصل شده است.»
آری، آن‌چه در طول تاریخ تشیّع، با آن همه دشمنی و توطئه و مکر و نیرنگ، رمز پایداری شیعه بوده است، چیزی جز امید نیست؛ گرچه اهل سنت نیز اعتقاد به حضرت مهدی (علیه السلام) دارند، امّا اعتقاد به مهدی موجود با اعتقاد به یک مهدی که هر وقت خداوند بخواهد به دنیا می‌آید و در وقت مناسبی ظهور می‌کند، هرگز قابل مقایسه نیست.
وجود شریف امام عصر عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف می‌فرمایند:
«إنّا غَیرُ مُهْمِلینَ لِمُراعاتِکُم وَ لانَاسِینَ لذِکْرِکُم وَ لَوْ لاذلِکَ لَنزَل بکم الّلأواء و اصطَلَمَکُمُ الأعداء»؛4 «ما هرگز شما را به حال خود رها نکرده‌ایم و هرگز شما را از یاد نبرده‌ایم و اگر نبود (عنایت پیوسته‌ی ما) حتماً سختی‌ها و بلاهای فراوانی به شما می‌رسید و دشمنان شما را نابود می‌کردند.»
چه امیدی بالاتر از این‌که امام زمان (علیه السلام) ما را فراموش نمی‌کنند و چه شرمساری بالاتر از این‌که ما اماممان را فراموش کرده‌ایم.
پی نوشت ها:
1 . مفاتیح الجنان، دعای جوش کبیره .
2. نهج الفصاحه، ص 189، کلمه 936 .
3. کلینی، اصول کافی، ج 2، ص 198، ج 3 .
4 . طبرسی، احتجاج، ج2، ص 323 .
