ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه روز دوشنبه برای شرکت در اجلاس کشورهای تولیدکننده ی گاز یا به تعبیر دیگر «اوپک گازی» به تهران می‌آید تا ضمن شرکت در این اجلاس، به دیدار رهبر معظم انقلاب اسلامی برود. دیداری که اصل موضوع اجلاس را تحت تاثیر قرار داده و به حاشیه‌ای مهم‌تر از متن بدل گشته است.

این نخستین بار نیست که رئیس جمهوری روسیه فرصت ملاقات با رهبر انقلابی‌ترین کشور سده‌ی اخیر را می‌یابد، ملاقاتی که برای بسیاری از سران کشورهای قدرتمند جهان یک آرزوست. آرزویی که حتی در سفرهای اخیر برخی وزرای خارجه‌ی کشورهای اروپایی و غربی به ایران نیز هیچ‌گاه محقق نشد و رهبر انقلاب وقت ملاقاتی برای این افراد در نظر نگرفتند.

دیدار نخست پوتین با امام خامنه‌ای و مشاهده‌ی اقتدار ساده‌زیستانه‌ی ولی امر مسلمانان برای او به قدری شکفت و شیفته‌کننده بود که پس از بازگشت به کشورش و در سخنانی بی‌سابقه بگوید «مسیح را در ایران دیدم.»

اکنون اما پوتین برای دومین بار به دیدار رهبری می‌رود که علاوه بر ایران، پیروان بی‌شماری نیز در میان مسلمانان از غرب آسیا گرفته تا آفریقا و شرق دور دارد و همین مسئله بی‌تردید یک امتیاز رشک‌برانگیز برای او در برابر رقبای غربی‌اش خواهد بود که بارها سعی کرده‌اند لااقل از طریق نامه‌نگاری هم که شده، یک ارتباط شبه رسمی با رهبر ایران داشته باشند.

اولین بار اواخر مهرماه 8 سال پیش یعنی در سال 1386 بود که پوتین برای شرکت در اجلاس روسای جمهور کشورهای حاشیه‌ی دریای خزر به ایران آمد. پیش از سفر اما خود او نیز می‌دانست که مهم‌ترین برنامه‌اش در این سفر نه شرکت در اجلاس بلکه دیدار با امام خامنه‌ای است.

گزارش‌هایی که بعدها منتشر شد نشان می‌دهد که او به خوبی به عظمت این دیدار واقف بوده است. دیداری بی‌سابقه با رهبری که تقریبا از زمان رسیدن به جایگاه رهبری انقلاب اسلامی، هیچ‌ یک از روسای جمهور کشورهای قدرتمند دنیا را به حضور نپذیرفته است و اینک پوتین در نتیجه‌ی ایستادگی در برابر هژمونی سلطه‌گرانه‌ی غرب، فرصت این دیدار را یافته بود. دیداری که او را از سایر همتایانش متمایز می‌کرد.

«با توجه به توضیحاتی که مسئولان تشریفات ریاست جمهوری روسیه درباره مقام رهبری در جمهوری اسلامی و جایگاه ولایت فقیه به وی داده بودند وی در طول مسیر خود از روسیه به ایران و از فرودگاه تا مکان استقرار خود مدام از اطرافیان خود می پرسید که من چگونه باید رفتار کنم؟ وقت ملاقات من با ایشان در چه زمانی است و ایشان را چگونه باید خطاب کنم؟ این اضطراب پوتین تا به حدی بوده که حتی درخواست می کند که اگر در ملاقات با مقام معظم رهبری عرف بر این است که پابرهنه در دیدار حاضر می شوند وی نیز این گونه و پابرهنه باشد.»

بروز این حالت سراسیمگی آن هم از سوی مردی که نه تنها هیچ تعلق مذهبی و دینی نسبت به امام خامنه‌ای ندارد؛ بلکه به اذعان بسیاری از کارشناسان از مقتدرترین روسای جمهور جهان است، تنها و تنها برآمده از وعده‌ی صادقه‌ی خداوند است که «تُعِزُّ مَنْ تَشَاءُ وَتُذِلُّ مَنْ تَشَاءُ». همان خدایی که قول داده «من کان للَّه کان اللَّه له».
تصاویر منتشر شده از این دیدار نشان می‌داد که چکونه ممکن است یک رهبر دینی بدون داشتن کوچکترین زیورهای دنیایی و تشریفات متکبرانه و صرفا با اتکاء به اعتماد به قدرت خداوند، رئیس جمهور یکی از مقتدرترین کشورهای دنیا را چنان تحت تاثیر قرار دهد که ناخواسته اعتراف کند: ایشان نکاتی درخصوص روسیه مطرح کردند که «من به عنوان رئیس‌جمهور روسیه از این مسائل غافل بودم».

رئیس جمهوری روسیه نیز به مانند تمام کسانی که فرصت ملاقات با رهبر انقلاب را یافته‌اند، شیفته‌ی تیزبینی و نگاه همه جانبه‌نگر او شده و این احساس خود را این چنین بیان می‌کند: “حکیم بزرگی در ایران نشسته است که به ذهن من خطور نمی کرد او تا به این حد همه جانبه نگر باشد. او حکیم ودانشمندی است که تصمیم‌گیری و تنظیم همه سیاستهای ایران توسط اوست.”
اما بی‌شک مهم‌ترین و درعین حال غیرقابل انتظارترین اظهارنظر پوتین درخصوص دیدارش با رهبر معظم انقلاب، پس از گذشت چند روز از بازگشت او به کشورش صورت گرفت، آنجا که وی در یک گفت‌وگوی تلویزیونی می‌گوید: “با عنایت به مطالعاتی که من درباره مسیح داشته ام، در ملاقات با رهبر ایران تمام ویژگی‌های حضرت مسیح را در آیت‌الله خامنه‌ای دیده وبرایم متجلی شد.”

او البته به یک مسئله‌ی دیگر نیز اشاره می‌کند، مسئله‌ای که دوست و دشمن در آن اتفاق نظر دارند: “با وجود درایت و هوش رهبری ایران هیچ خطری متوجه ایران نمی شود. من در ملاقات با ایشان معنای واقعی قانون اساسی جمهوری اسلامی و مفهوم ولایت فقیه و ولایت علمای دینی را که شنیده بودم فهمیدم.”