نویسنده: دکتر محسن آشوری
عضو انجمن روانشناسی اجتماعی ایران

اگر می خواهید زندگی آرامی در خانواده داشته باشید چه راهکارهایی را در پیش می گیرید؟
مهم آن است که این واقعیت را برای خود حل کنید. یک یک اعضای خانواده که ما دلبستگی فراوانی به آن ها داریم مسلما رفتاری متفاوت از دیگران با ما دارند. ما خوب ترین و بدترین جنبه های عملکردی و رفتاری اعضای خانواده را همواره مورد ملاحظه و مداقسه قرار می دهیم و آن ها نیز متقابلا نیز خوب و بد رفتاری ما را مشاهده می نمایند. بدیهی است این نوع رفتار به دلیل آن است که ما احساس راحتی بیشتری با آن ها می کنیم، بنابراین در برابر ایشان زیاد سنجیده رفتار نمی کنیم و حس می کنیم که کمتر چیزی را از دست می دهیم. حال کسانی که می توانند آرامش خانواده را تامین کنند که از سازگاری بالایی برخوردار هستند. سازگاری یعنی برخورداری از هوش و توانایی بالا برای زندگی کردن و لذت بردن از زندگی است. کسی که تلاش کند یک زندگی دور از تنش و پرخاش و مشکلات رفتاری داشته باشد همواره موجبات آسایش روح و سلامت خانواده و اقوام را فراهم نموده است.

با توجه به اینکه همه افراد خانواده در خصلت های اخلاقی و رفتاری یکسان نیستند این تفاوت در برخی موارد بروز می کند و مایه اختلاف می شود، اختلافی که با شیوه مدارا و سازگاری در اخلاق و برخورد قابل حل است.
از طرف دیگر بی طاقتی در مقابل حالات، رفتار و ناهنجاری های دیگران نیز، ریشه در کم ظرفیتی دارد و به تشدید این تعارض و ناسازگاری می انجامد، پس آنان که خواستار یک زندگی دلنشین و پسندیده باشند در سایه همزیستی مسالمت آمیز و رفاقت و نرمش با دیگران و رفتار شایسته بهتر به این خواسته می رسند. اما در مقابل خشونت و برخورد ناسازگار و توام با بهانه جویی و عیب گیری و خودپسندانه نه تنها آرامش را از خانواده سلب می کند بلکه از نظر روحی و روانی فرد را با استرس و عصبیت همراه می سازد. در نتیجه سعه صدر و ظرفیت برای تحمل اعضای خانواده و حتی دیگران لازم دست یافتن به یک زندگی آرام است در مواردی که اختلاف سلیقه و دیدگاه یا تفاوت در مشی و رفتار و روش وجود دارد بازهم با وسعت نظر و مدارا می توان مانع بروز مشکلات گردید و کسی که این توانایی را دارد از مهارت زندگی کردن خوب بهره مند است و از زندگی خویش لذت واقعی را می برد.
منبع:راه کمال شماره 29مجله روانشناسی خانواده