نویسنده: آیت الله سیدمحمّدتقی مدرسی
مترجم: محمد تقدمی صابری

نگاهی به درونمایه و محورهای سوره ی نوح
اگرچه آیات نخستینِ سوره، خطوط و ویژگیهای عمومی رسالت نوح (علیه السلام) و از رهگذر آن تمامی رسالت های الهی را روشن می سازد (آیات 1-4) و به داستان نوح (علیه السلام) و قومش، که با هلاکت قوم او به طوفان پایان پذیرفت، اشاره می کند، (آیات 5- 28) لیک گویا محور اساسی آن، این ها نیست، بلکه محور این سوره بر نوح (علیه السلام) تمرکز دارد که نمونه ای زیبا و شگفت از رنج کشیدن در راه خدا شد و با همه چالشهای خطرناک و پیاپی، بر راه رسالت پایداری کرد، چندان که نهصد و پنجاه سال تلخی گریز قومش را تاب آورد، همانهایی که بر باطل پافشردند و از پذیرش حق، استکبار کردند و نیرنگهایی بس بزرگ به کار زدند، لیک نوح (علیه السلام) از هدف خود، دست برنداشت و از راه خویش بازنگشت.
پایداری نوح (علیه السلام) برای ما آموزه ای سترگ است، چه، این پایداری، استوارانه بود و دگرگونی نپذیرفت؛ آری نوح، روشهای دعوت خویش را دگرگون می ساخت، پس گاه آشکارا مردم را فرا می خواند و گاه دعوت خویش را اعلان می کرد و در روش سوم، آن را در خلوت و پوشیده بازگو می کرد، لیک او به سبب به تأخیر افتادن یاری پروردگار و دروغ انگاری قومش، در حق بودن رسالت که مردمان را بدان فرا می خواند، کوچکترین تردیدی روا نمی داشت و این در حالی بود که بشریّت در آن روزگار با دعوت او مخالفت می ورزید. نوح (علیه السلام) در سنجش با قوم خود، پاک رویی دگر داشت، چه، پایداری او بر حق افزون تر می شد و بیشتر به فرمان پروردگار خویش، گردن می نهاد و به یاری او یقین پیدا می کرد.
ستیزه گری مقدسی که نوحِ پیامبر بدان شناخته شد، او را در گذر تاریخ برای مکتبیها (داعیان و رهبران مکتبی) نمادی کرد و او را در شمار پیامبران اولی العزم جای داد، و چه اراده ای بود، آنچه نوح بدان با تمامی بشریت سر ستیز گذارد… پس آفرین و درود بر تو ای سالار رسولان و به جانم سوگند که تو آیت اراده و پایداری هستی.
منبع مقاله :
مدرسی، سید محمدتقی؛ (1386)، سوره های قرآن: درونمایه ها و محورها، ترجمه: محمد تقدمی صابری، مشهد: مؤسسه چاپ آستان قدس رضوی، چاپ اول.