ارزش غذائی میگو

از نظر مقایسه ای نسبت به سایر غذاهایی که پروتئین زیادی دارند نظیر گوشت ماهی و گروه ماکیان، میگو، کالری کمتری دارد. پروتئین موجود در میگو کیفیت بالایی داشته و حاوی تمام اسید آمینه های لازم جهت رشد می باشد. پروتئین میگو همانند سایر جانداران دریایی به دلیل نداشتن بافت هم بند به راحتی هضم می شود. برای گروه هایی از مردم نظیر افراد مسن که در جویدن و هضم غذا مشکل دارند غذای حاوی میگو گزینه مناسبی برای تأمین پروتئین روزانه آن ها است. میگوها در کل دارای چربی کمی می باشند. اسیدهای چرب امگا-3 که از دسته اسیدهای چرب غیر اشباع بوده و برای سلامتی مفید هستند، در میگوها به وفور یافت می شوند. این دسته از اسیدهای چرب می توانند در کاهش خطر بیماری های قلبی موثر واقع شوند. اسیدهای چرب امگا-3 همچنین اجزای ضروری برای غشاء سلول مغز و بافت چشم است. میگو منبع غنی از ویتامین های: C,D,E,B12,A,B6 و املاحی چون کلسیم، آهن، منیزیم، فسفر، پتاسیم، سدیم، روی، مس، منگنز و سلنیم است. علاوه بر این: کلسیم، آهن، روی، منیزیم و فسفر میگو نسبت به سایر آبزیان بیش تر است.

روش تشخیص میگوی سالم و فاسد

میگوها معمولاً در دریا وسط تورهای ترال، از کف دریا و در زمانی طولانی صید می شوند. طولانی بودن زمان تورکشی موجب خواهد شد که رسوبات کف دریا همراه با تور به طرف سطح آب کشیده شوند و میگوها آلودگی زیادی داشته باشند که در این صورت اگر میگو در شرایطی قرار گیرد که محیط برای رشد و تکثیر میکروارگانیسم فراهم باشد، میکروارگانیسم ها سریعاً تکثیر می یابند و در چنین حالتی چون میگو نسبت به فساد حساس است در صورت وجود آلودگی زیاد در مدت کوتاه فاسد خواهد شد. در روش تشخیص مقایسه ای میگوی سالم و فاسد موارد زیر از اهمیت برخوردار است:
بو: در میگوی سالم بوی مخصوص میگو استشمام می شود. در حالی که در میگوی فاسد بوی ضخم با بوی شدید آمونیاک و سولفید هیدروژن استشمام می شود.
رنگ: رنگ میگوی سالم بر حسب گونه میگو فرق می کند در میگوی پرورشی که از گونه سفید هندی است، رنگ پوسته سبز زیتونی است. در گونه موزی که گونه غالب میگوی دریایی خلیج فارس است رنگ پوسته صورتی روشن است. در میگوی سر تیز، رنگ سفید و در میگوی سبز پلنگی، سبز تیره رنگ است. در میگوی فاسد، پوسته رنگ طبیعی خود را از دست داده و اکثراً به رنگ سفید و گاهی اوقات کدر می شود.
استحکام پوسته در ناحیه سر و بدن: در میگوی سالم پوسته سفت و سخت و سر محکم به بدن چسبیده و رنگ آن نیز تغییر نکرده است. بافت گوشت، حالت طبیعی داشته و پوسته و گوشت در هنگام طبخ به رنگ نارنجی متمایل به قرمز در می آید. در میگوی فاسد در ناحیه سر تغییر رنگ ایجاد شده و سر در حال جدا شدن از بدن است. پوسته بر روی بدن نرم می شود و به راحتی از گوشت جدا می شود. پیدایش رنگ نارنجی متمایل به قرمز بستگی به درجه فساد میگو دارد یعنی هر اندازه که میگو بیش تر فاسد شده باشد مقدار پیدایش رنگ قرمز کاهش می یابد.
منبع: آشپزباشی شماره 49